Μαρτύριο οι ώρες αυτές του χωρισμού

Μαρτύριο οι ώρες αυτές του χωρισμού. Δάκρυα κυλούν από τα μάτια, το σώμα τρέμει και τα χέρια μου προσπαθούν να σε κρατήσουν μέσα τους όσο μπορούν περισσότερο.

Στο μυαλό μου εικόνες, λόγια, υποσχέσεις. Κάποτε μου έλεγες πως με αγαπούσες, θυμάσαι; Κάποτε ζαλιζόμουν από την ανάσα σου, σαν αδύναμο σπουργίτι ξεκουραζόμουν στα χέρια σου.

Κάποτε έβλεπα την αγάπη στα μάτια σου. Αυτά που τώρα μόνο το μίσος τους μου δείχνουν.

Ω, Θεέ μου! πόσο αδύναμη φαίνομαι μπροστά της! Πόσο δύναμη πρέπει να έχω για να κρατηθώ και να μην καταρρεύσω!

Η ανάσα μου βαριά και ασήκωτη, τα λόγια της λύγισαν με τη δύναμή τους το σώμα μου. Αδύναμο και μετέωρο, στάθηκε όρθιο ακούγοντας ένα σωρό προσβολές. Αισθάνθηκα την καρδιά μου να χτυπά μανιασμένη, ήθελε να βγει έξω από το στήθος μου. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι, να αισθάνομαι πως όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη.

Δεν ήξερε τι να μου πει για να με πληγώσει περισσότερο. Και εγώ, σαν κουταβάκι μικρό, πνιγόμουν από δάκρυα. Όλα μου τα όνειρα, ό,τι αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου, σα χάρτινος πύργος σωριάστηκε εμπρός μου.

Μπορεί και με ένα βλέμμα να με ισοπεδώνει. Τι να κάνω άραγε, τι μπορώ να κάνω;

Πώς να γλιτώσω από το άγριο βλέμμα των ματιών που τώρα με κοιτούν με τόση αποστροφή;

Μαρτύριο η ώρα εκείνη του χωρισμού. Αν έχεις αγαπήσει και εσύ παράφορα, μπορείς να καταλάβεις.

Μαρία Σκαμπαρδώνη