Αγαπημένη μου Αλίκη.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από Βασιλιάδες και Βασίλισσες που τυφλώνουν τα μάτια σου και κλέβουν τα όνειρα σου. Είναι Παράδεισος και Κόλαση. Άραγε πόσο κοντά είναι οι πύλες και των δύο;
Το καλό δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το κακό και αντίστροφα. Είναι μία αλυσιδωτή αντίδραση γεγονότων που πότε ορίζουν το ένα και πότε το άλλο. Ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από αυτό που δείχνει ότι είναι, αλλά διαθέτει ένα ελάττωμα. Τη μισαλλοδοξία και τον υλικό πλούτο που τόσο εύκολα διαφθείρει τις ανθρώπινες ψυχές.
Πώς ξεχωρίζεις τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο;
Πως ξεχωρίζεις τον αληθινό από τον πνευματικό κόσμο;
Μήπως ζεις σ’ ένα όνειρο;
Πως αποδεικνύεις πως αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι αληθινό;
Πολύ απλά, YOU DON’T.
Το αποδέχεσαι απλά, και γι’ αυτό είσαι “ΤΥΦΛΟΣ”.
Η πραγματικότητα καθορίζεται τελικά από την αντίληψή σου. Το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο είναι πάντα υποκειμενικό. Από αυτή την οπτική σου λέω ότι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι ένα όνειρο.
Όσοι έχουν ζήσει φωτεινό ονείρεμα, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα, τουλάχιστον αντικειμενική, και δεν μπορούν να πουν με σιγουριά αν η πραγματικότητα του ονειρέματος είναι αληθινή ή αν ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Και τελικά οι τρελοί κατά τους άλλους, απλά να βιώνουν μια δική τους πραγματικότητα.
Εξάλλου εδώ δεν είναι η χώρα των θαυμάτων
Γκέγκε Αλίκη;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
