Το μελαχρινό κορίτσι με την κίτρινη φορεσιά

Οι Ινδιάνοι λένε ότι ήταν κάποτε ένα μελαχρινό κορίτσι με κίτρινη φορεσιά που αγάπησε πάρα πολύ τον Ήλιο. Κάθε πρωί τον περίμενε να ανατείλει και να την καλημερίσει. Κάθε πρωί τον παρακαλούσε το ίδιο πράγμα, να έρθει πιο κοντά της.

 

Ο σοφός Ήλιος όμως κάθε μέρα της έδινε την ίδια απάντηση: “Αν σε πλησιάσω περισσότερο, θα καείς”

– “Ας καώ, φτάνει να’ ρθω μια στιγμή κοντά σου”, του απαντούσε.

 

Κι έτσι ο Ήλιος κάποια μέρα της έκανε το χατίρι. Την πλησίασε για ένα και μοναδικό φιλί που διήρκεσε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά από αυτό η μικρή Ινδιάνα έγινε στάχτη.

 

Επειδή όμως η μάνα Γη όλα τα φροντίζει, από τις στάχτες της φύτρωσε ένα κιτρινόμαυρο λουλούδι που γυρνάει πάντα το κεφάλι του και παρακολουθεί την πορεία του Ήλιου στον ουρανό. Πόσο όμορφοι οι μύθοι, ε; Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του που θα σε κάψει.

 

Η απόλυτη υποταγή. Ένας έρωτας. Ένα δόσιμο και μια απάρνηση εαυτού.

 

Πες μου πως είναι άραγε. Ν’ αξίζει λες; Μα και πάλι. Αφού είναι τόσο ανεκτίμητο το μαζί, γιατί τόσοι άνθρωποι μόνοι; Πες μου πως είναι άραγε. Το έζησες το  μαζί; Ή μια ουτοπία σκέπασε ηθελημένα το μυαλό σου.

 

Θα αναστηθείς ξανά; Και αν ναι, τελικά πόση ήταν η αγάπη; Μετριέται; Για πόσο; Έχει χρόνο; Όσο τα λεπτά μιας ωρολογιακής βόμβας;                                       

 

Τικ-τακ. Ακούς τη καρδιά σου να σκιρτήζει; Ή τον χρόνο σου να τελειώνει; Πες μου. Και όταν όλα τελειώσουν, τι; Θα περιμένεις έναν ακόμα ήλιο να έρθει να σου δώσει το φιλί της ζωής που θα σε οδηγήσει στον θάνατο; Ή πλέον θα προχωρήσεις μόνη; Βγαίνοντας μόνο όταν ο ήλιος πέσει γιατί φοβάσαι πια μη σε κάψει μια ζεστασιά που έκρυβε την χειρότερη παγωνιά στο άγγιγμα της.