Ο έρωτας στη γραφή

Μου αρέσει να μη λέω πολλά στον γραπτό λόγο. 

Μου αρέσει να κάνω το νόημά μου σαφές σε λίγες γραμμές.

Λίγα γράμματα χρειάζονται για να σου δείξω τη  χαρά μου, τον πόνο μου, τον θυμό μου, τη ζήλια μου…

Είμαι φλύαρος στην καθημερινότητά μου.

Η γραφή με συνεπαίρνει και με πάει σε άλλον κόσμο, εκεί όπου πραγματικά ή μη γεγονότα λαμβάνουν χώρα.

Γράφω για τον έρωτα που χάθηκε, που αναβιώθηκε σε πολλά σενάρια στο μυαλό μου ή και στο μυαλό σας. Ίσως να είμαι φλύαρος τόσο για τον έρωτα όσο και στο έρωτα.

Δεν μου αρέσει η ταυτότητα του συγγραφέα.

Δεν μου αρέσουν οι κανόνες στη γραφή, τα ρεύματα.

Αν υπάρχει ένας κανόνας για εμένα είναι να γράφω ό,τι μου έρθει στο κεφάλι.

Με λες και απαισιόδοξο μέσα από όσα διαβάσεις. Με λες και κλαψιάρη.

Ποιος έρωτας κρύβει αισιοδοξία και… χαρά;

Ποιος έρωτας ικανοποιεί όλες τις προσδοκίες μας;

Και μη νομίζετε πως προσκολλήθηκα σε έρωτες, απλά γράφοντας, καθαρίζω το μέσα μου, τον νου μου από σκέψεις ανείπωτες.

Θα γράφω για έρωτες τελειωμένους ή υποτιθέμενους.

Γράφει κανείς, για έρωτες που μόλις ξεκίνησαν και τα πουλάκια κελαηδούν και οι πεταλουδίτσες γεμίζουν ολόκληρη την πλάση;

Έ, κάποιος θα γράφει και γι΄αυτές τις χλιαρές, ανιαρές καταστάσεις.

Γράφω για τον Έρωτα, με τα αναπάντητα ερωτήματα.

Για εκείνα τα «γιατί» που πλανώνται στην ατμόσφαιρα για πάντα.

Ναι, για εκείνον τον Έρωτα που σου δίνει μια κλωτσιά και πέφτεις καταγής.

Και απομένεις μοναχός.

Και γράφεις για Έρωτες που χάθηκαν,

που τελείωσαν,

που έσβησαν.

Και όταν πεθάνει ένας έρωτας, ξαναγεννιέται στη γραφή.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης