22 Ιουλίου 2019
Share

Για εκείνη τη ζωή που δεν έζησα

από
Post Views: 10

Μη με ρωτήσεις αν έχει αλλάξει κάτι. Πολλά και τίποτα ακόμη. Το μόνο που μπορώ με βεβαιότητα να πω, είναι πως τώρα πια τολμώ να μιλώ με κάθε ειλικρίνεια σ’ εκείνο το παιδί, που στέκεται απέναντί μου στον καθρέφτη, μα και να τ’ ακούω. 

Ένα παιδί, ναι, που ενώ μετράει ήδη τέσσερις δεκαετίες και κάτι, δεν έπαψε ποτέ του να ονειρεύεται, έστω και σιωπηλά, αυτά που δεν κατάφερε να ζήσει μέχρι τώρα. Εκείνο το παιδί, που πολλές φορές συμβιβάστηκε με όλα εκείνα που πίστεψε πως του άξιζαν.

Μοιάζει μ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι η ζωή. Αφετηρίες και τέρματα πολλά. Και είναι στιγμές, που ακόμα αναρωτιέμαι αν αυτές οι διαδρομές θα συνεχίσουν να επαναλαμβάνονται με μοναδικό και σταθερό τους επιβάτη εμένα. Και παρόλο που εκείνες δεν άλλαξαν, ανακαλύπτω σιγά σιγά με τον χρόνο και νέα τους κομμάτια, που μου είχαν διαφύγει. 
 
Έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; Σαν διαδρομές, άλλοτε μεγάλες κι άλλοτε πάλι σύντομες. Κάποιες φορές μοναχικές και κάποιες άλλες γεμάτες από κόσμο, που είτε επέλεξε να κάνει το ίδιο ταξίδι μαζί σου μέχρι το τέρμα, είτε επιβιβάστηκε για λίγες στάσεις μόνο και χάθηκε μετά.
 
Θα άλλαζα κάτι στ ‘αλήθεια; Ένα πράγμα σίγουρα θα ήθελα να το είχα δοκιμάσει, πριν φτάσω εδώ που είμαι τώρα. Να μ’ άκουγα περισσότερο και να εμπιστευόμουν λιγάκι παραπάνω εκείνη τη φωνή μέσα μου, που πάντα την άφηνα για το τέλος. Όχι γιατί κουράστηκα να ακούω, θα ήθελα όμως να μ’ είχαν ακούσει κι εμένα κάποιες στιγμές. 
 
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι αν στο παρελθόν απογοητεύτηκα κι αν ακόμη έζησα μια ζωή που δεν έμοιαζε μ’ εκείνη που είχα ονειρευτεί στο ξεκίνημά μου και τελικά έχασα χρόνο πολύτιμο, είμαι τώρα εδώ και αρνούμαι να παραμείνω μια θεατής της και μόνο. 
 
“Δεύτερη ζωή δεν έχει” κι εγώ ξόδεψα ήδη τη μισή από τη μία που μου αναλογεί, διστάζοντας να κάνω το αυτονόητο για εμένα. Να τη ζήσω σαν πρωταγωνίστριά της και όχι απλά παρακολουθώντας την. 
 
Αν άργησα δεν ξέρω, το οφείλω σε εκείνο το παιδί όμως πρώτα, που δεν έφυγε από μέσα μου ποτέ και που αναρωτιέται τώρα αν προλαβαίνουμε, να προσπαθήσω. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν γύρεψε μεγάλα πράγματα για να είναι πραγματικά ευτυχισμένο.
 
Γι’ αυτό του το παράπονο λοιπόν, για τα χρόνια της ζωής μου που παρέδωσα ανεπιστρεπτί και οικειοθελώς και για όλα εκείνα που περίμενα να’ ρθουν, αλλά ποτέ δεν ήρθαν. Δεύτερη ζωή δεν έχει, μένει όμως ακόμα μισή κι ετούτη μας ανήκει. 
 
Μαρία Μαραγκού

Post Views: 10

About Μαράκι

Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!

View all posts by Μαράκι | 67 posts

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορεί επίσης να σας αρέσει