Γράμμα σε μια φυλακισμένη καρδιά
Post Views: 5
Εσύ στη φυλακή σου κι εγώ επισκεπτήριο με το ρολόι..!
Σου γράφω αυτό το γράμμα. Σπάνια γράφει πια κανείς γράμματα.
Ο ταχυδρόμος φέρνει δυστυχώς μόνο λογαριασμούς.
Και τα γράμματα αντικαταστάθηκαν από τηλεγραφικά sms, με λέξεις αδόκιμα συντετμημένες και ακαλαίσθητα άχρωμες.
Όμως εγώ σου γράφω γιατί μόνο έτσι μπορώ να σου μιλήσω.
Στη φυλακή δεν έχουν ούτε κινητά ούτε tablet κι έτσι μόνο γράμματα μπορώ να σου γράφω.
Δεν προλαβαίνω στα σύντομα και βιαστικά επισκεπτήρια να σε χορτάσω.
Είναι βλέπεις κι απρογραμμάτιστα.
Πόσα να πούμε με το χρόνο να μετράει αντίστροφα;
Με τα βλέμματα καρφωμένα πάνω σου;
Ούτε τα νέα της ημέρας μας πολλές φορές.
Βιάζεσαι να μου πεις αυτά που θες. Κι εγώ το ίδιο.
Θαρρώ πως δεν ακούμε ο ένας τον άλλον , παρά μόνο όταν αμφότεροι ξεστομίζουμε την πιο δυνατή μας αλήθεια.
Σε θέλω.
Αυτή είναι η σταθερά μου.
Να σε θέλω αμείωτα, κάθε φορά πιο πολύ από ποτέ.
Με θέλεις.
Κι αυτό είναι το παράθυρο σου στην ελευθερία.
Είμαι η πενθήμερη άδεια σου.
Είμαι η ανταμοιβή σου στην καλή διαγωγή.
Σου γράφω αυτό το γράμμα, να το’ χεις καλά φυλαγμένο στον κόρφο σου, να μην το αποχωριστείς ούτε στο κελί σου μέσα, μην το βρει κανείς.
Η αγάπη μου είναι μόνο για σένα.
Στο έδωσα στην τελευταία σου άδεια.
Προτού επιστρέψεις στην ιδιόκτητη φυλακή σου.
Όταν είμαι μόνη μου θυμώνω μαζί σου.
Πώς έμπλεξες έτσι; Ποιοι σου την έφεραν; Γιατί δεν άσκησες τα δικαιώματα σου;
Λέω κάθε φορά πώς δε θα έρθω στο επόμενο κάλεσμα.
Ή πως θα με δεις στο επισκεπτήριο με μούτρα.
Όλα λόγια της στιγμής.
Μόλις εμφανίζεσαι τα ξεχνώ όλα.
Μόλις εμφανίζεσαι είναι σα να βγαίνει μέσα από το σκοτάδι ο ήλιος.
Ο ήλιος που με φωτίζει, με ζεσταίνει και με καίει.
Κι εγώ μέσα στον κόσμο, η γη.
Να περιφέρομαι γύρω σου κι απ’το σκοτάδι να μεταπίπτω στο φως.
Σου γράφω αυτό το γράμμα να το κρατήσεις για πάντα φυλαγμένο.
Τα λόγια μου χάραξέ τα στην καρδιά σου γιατί είναι πάντα αληθινά.
Δεν είμαι τόσο δυνατή όσο με νομίζεις.
Οι άλλοι όλοι μαζί είναι πιο δυνατοί από μένα.
Κι ίσως δεν αντέξω την απομόνωση και το στίγμα.
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα ‘ρχομαι στα επισκεπτήρια.
Δεν ξέρω αν θα βγεις ποτέ απ’τα ισόβια δεσμά σου, δεν ξέρω τι να περιμένω.
Ξέρεις ότι δε μου ταιριάζει για πολύ το επισκεπτήριο.
Γεννήθηκα για οικοδέσποινα.
Ο, τι και να γίνει να θυμάσαι τη σταθερά μου.
Πώς σε θέλω όπως δε θέλησα τίποτα άλλο στη ζωή.
Σε θέλω, για όλα τα επειδή που εμείς οι δύο ξέρουμε.
Το γράμμα αυτό δεν έχει ούτε τέλος ούτε σκοπό.
Είναι η ανάγκη μου να σε νιώθω.
Είναι ο τρόπος μου να σου δείξω πως μοιράζομαι κάθε ζόρι μαζί σου.
Είναι το όχημα που μεταφέρει τη δυνατή αγάπη μου για σένα.
Και σε κάνει κι εσένα δυνατό , να σπάσεις επιτέλους τα δεσμά της ιδιότυπης ομηρείας σου.
Καλή λευτεριά καρδιά μου.. μακριά μου ή κοντά μου!
Ανθή Γεώργα
Post Views: 5
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
