Να αγαπάς τον εαυτό σου άνθρωπε!
Δεν ξέρω πώς.
Γίνε θηρίο, γίνε αστραπή, γίνε χώμα.
Μα βρες έναν τρόπο να αγαπάς και να προστατεύεις τον εαυτό σου.
Γιατί κανείς μα κανείς δε θα το κάνει αυτό για σένα.
Έστω κι αν βρεθούν στο διάβα σου άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν για το αντίθετο.
Αυτοί δε θα ‘ναι “εσύ” και μια μέρα θα φύγουν.
Και τότε δε θα σκουπίσουν αυτοί το δάκρυ σου που δε θα στερεύει, δε θα δούνε ποτέ αυτοί το αίμα της ψυχής σου να βάφει κόκκινο τον ουρανό σου, δε θα γιάνουν αυτοί τις πληγές σου, δε θα σε αγκαλιάσουν αυτοί να σε παρηγορήσουν.
Εσύ θα πρέπει να τα κάνεις όλα αυτά, έστω και μισός, έστω και τεμαχισμένος σε χίλια κομμάτια.
Αυτοί θα είναι αλλού, σε ένα καινούριο σύμπαν, και θα αγνοούν αν υπάρχεις και πώς και θα χαϊδεύουν το εγώ τους με φτηνές δικαιολογίες και επιχειρήματα, ώστε να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν έφταιξαν.
Μα κι αν έφταιξαν κι αν δεν έφταιξαν, εσύ θα πρέπει να εστιάσεις στα δικά σου λάθη και κυρίως στο μεγαλύτερο σου:
που βασίστηκες στους ανθρώπους.
Προσπάθησε λοιπόν να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις αληθινά και να προχωρήσεις.
Μοιάζει ακατόρθωτο, μοιάζει να ‘χουν τελειώσει όλα κάποιες φορές, μοιάζει να ‘ναι στιγμή και θάνατος..
Όμως πρέπει να παλέψεις!
Κανείς δεν έχει τη διάθεση και τη δύναμη να το κάνει εκ μέρους σου, ούτε και στο οφείλει.
Κανείς.
Είσαι μόνος σ’ αυτή τη μάχη.
Οι ήρωες τελειώσανε και τους μάγκες, ως γνωστόν, τους πάτησε το τρένο.
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρα.
Προχώρα με τα δικά σου πόδια, κοίτα τον ήλιο με τα δικά σου μάτια, γιάτρεψε τα τραύματα σου με τα δικά σου χέρια.
Εσύ για σένα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως είμαστε μόνοι.
Είμαστε πολλοί, μα είμαστε μόνοι!
Μόνοι άνθρωποι που αντλούν δύναμη από την ψευδαίσθηση του “μαζί”.
Μα κάποτε οι ψευδαισθήσεις πρέπει να μπαίνουν στην άκρη.
Γιατί είναι πρόσκαιρη η χαρά που σου προσφέρουν και ξεπληρώνεται με απογοήτευση και οδύνη, άκρως δυσανάλογα.
Γι αυτό θα στο πω άλλη μια:
Να αγαπάς τον εαυτό σου άνθρωπε!
Δεν ξέρω πώς.
Γίνε θηρίο, γίνε αστραπή, γίνε χώμα.
Μα βρες έναν τρόπο να αγαπάς και να προστατεύεις τον εαυτό σου.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος..
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
