Υπόσχεση
«Όχι δεν θέλω άλλες υποσχέσεις», είπε το κορίτσι και έκλεισε με όση δύναμη είχε την πόρτα πίσω του.
Μέσα από το δωμάτιο, μια φωνή έκανε προσπάθειες για να ακουστεί, μα σκόνταφτε άτσαλα πάνω στο κλάμα. «Υπόσχομαι», έλεγε και ξαναέλεγε μέσα σε αναφιλητά. «Υπόσχομαι!»
Το κορίτσι είχε κλειστεί τώρα στο δωμάτιο του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και κρύφτηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν ήθελε να ακούει άλλο τη φωνή.
Ακούστηκε θόρυβος από το απέναντι δωμάτιο. Μπουκάλια από γυαλί έσπαγαν το ένα μετά το άλλο.
Άλλο ένα «υπόσχομαι», αδύναμο τώρα. Μετά σιγόκλαμα.
Το σπίτι μύριζε οινόπνευμα κλάματα και υποσχέσεις.
Κάπου-κάπου έπαιρνε και τη μυρωδιά μικρού κοριτσιού.
Νεφέλη ονομαζότανε το κορίτσι και δεν είχε ακόμα κλείσει τα πέντε.
Βασιλική λέγανε τη μάνα πίσω από την πόρτα.
Μύριζε οινόπνευμα το σπίτι. Ουίσκι, βότκα και κονιάκ. Σπασμένα γυάλινα μπουκάλια, υποσχέσεις και γιατί.
Και οι αναμνήσεις της Νεφέλης, αυτό μυρίζουν ακόμα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
