Δεν σκοτώνει ο άνθρωπος την αγάπη. Μερικές αγάπες τον σκοτώνουν καλύτερα
Η αγάπη, η παράδοση, η προδοσία, η κορύφωση του πόνου, η ελπίδα, το τέλος της πίστης.
Πάντα το τέλος. Ποτέ δεν σε ξεχνάει ποτέ δεν παίρνει λάθος δρόμο. Έρχεται πολύ νωρίτερα, μα κρύβεται καλά, πίσω από κάποια μισοπεθαμένα χαμόγελα και αγκαλιές από μολύβι.
Ξέρεις πως ήρθε. Ότι είναι πίσω από την πόρτα. Το νιώθεις σαν τον παγωμένο αέρα μέσα τον Αύγουστο.
Σαν το κλάμα ενός μωρού μέσα στο απομεσήμερο.
Ό,τι και να έχεις πει πριν, όσο και να το έχεις προβλέψει το τέλος, πάντα θα έρχεται απρόσκλητο και θα σε ματώνει.
Όσες φορές και εάν έκανες πρόβες και αιμορράγησες στα αλήθεια από ένα ψεύτικο όπλο, μόνο και μόνο για να δεις πως θα νιώσεις, στο τέλος θα πονέσεις τόσο πολύ, που δεν θα μπορούσε να το συλλάβει το μυαλό σου λίγο πριν και να προστατευτείς.
Ορκίστηκες ότι δεν θα μπορέσει τίποτα να σου ζαρώσει την ψυχή στο μέλλον, έπεισες τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι πεθαμένοι. Δεν ζούνε, δεν αισθάνονται, δεν αναπνέουν, δεν έχουνε το κόκκινο χρώμα στην καρδιά.
Σου έμαθαν να αγαπάς με όλη σου την καρδιά, να φυλάς μέσα σου τους θησαυρούς και να λιώνεις τους καημούς σου .
Σου έμαθαν να περιμένεις εκείνο που λαχταράς, να έχεις πίστη, να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια.
Σου έμαθαν να σκοτώνεις την αμφιβολία από την γέννα της, γιατί η αγάπη είναι ένα δώρο Θεού που παραδίνεσαι άνευ όρων, που δεν το δηλητηριάζει, που δεν το αμφισβητείς.
Σε έμαθαν να συγχωρείς και να αγκαλιάζεις πάλι όσους σε πλήγωσαν, να μην κρατάς κακία, να μην έχεις δεύτερη σκέψη στην αγάπη.
Σε έμαθαν να περιμένεις την αγάπη όσο και εάν αργήσει. Να είσαι εκεί όταν έρθει. Όταν ξαναγυρίσει έστω και αργά. Και εσύ ήσουνα.
Σε έμαθαν τόσα. Μα ξέχασαν να σε μάθουνε να αντέχεις το σημαντικότερο. Όταν γονατίζει η ψυχή σου από την προσμονή, και εκείνος που λατρεύεις δεν έσκυψε να την χαϊδέψει ποτέ.
Όταν αγαπάς σαν δέκα γυναίκες μαζί έναν άνθρωπο, που τον έχασαν τα μάτια σου, αλλά ζει στην ψυχή σου.
Όταν εκείνος που αγαπάς έκανε μόνο τον μισό δρόμο κοντά σου και έστριψε πάλι για να φύγει, σε ένα δρομάκι όπου καμία ταμπέλα, δεν λέει το δικό σου όνομα.
Τότε δεν ξέχασαν απλώς να σε μάθουνε, πόσο πονάει η αγάπη. Ξέχασαν να σε μεταμορφώσουνε σε τέρας για να αντέξεις και άλλους πόνους. Σε άφησαν άνθρωπο και σε εγκατέλειψαν. Σε μία μάχη που ο νικητής στα είχε πάρει όλα από την αρχή.
– Δεν σκοτώνει ο άνθρωπος την αγάπη. Μερικές αγάπες τον σκοτώνουν καλύτερα. –
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
