Αδιαφορώντας για το χάος μέσα σου, εξαφανίζεις τον άνθρωπο γύρω σου
Και κάπως έτσι, βρέθηκες για άλλη μια φορά στα ίδια μέρη. Στα γνωστά, τα οικεία και τα μοναχικά. Στα κρεμνά της ύπαρξής σου. Στο ησυχαστήριο της σκέψης και το καθαρτήριο της ψυχής σου. Αγκαλιάζεις υστερικά τη μοναξιά σου και παρακολουθείς τον κόσμο να στενεύει. Να σου περιορίζει το οξυγόνο. Βυθίζεσαι στην τόσο γνώριμη πια ησυχία σου, και αφήνεις τα δάκρυα να κυλήσουν απ’ τα μάτια σου καυτηριάζοντας τα τραύματα σου. Μπαντάρεις για άλλη μια φορά τις χιλιοδεμένες σου αμυχές και αναθεματίζεις την τύχη σου που σε οδήγησε και πάλι εδώ.
Σφίγγεις τα δόντια σου. Ακούς την αλήθεια να σφαδάζει μέσα σου και παλεύεις να βρεις ξανά τη δύναμη να τη φιμώσεις. Συνεχίζεις να θρέφεις μια κατάσταση και τους λόγους που τη διαιωνίζουν, προσπαθώντας να παραβλέψεις το γεγονός πως για άλλη μια φορά φταις. Αλήθεια, δεν κουράστηκες να φθείρεσαι και να αυτοκαταστρέφεσαι; Ως πότε θα καλλωπίζεις την αλήθεια με καλόβολες δικαιολογίες; Ως πότε θα καμουφλάρεις την ευθύνη και θα τη μετατοπίζεις; Ως πότε θα εθελοτυφλείς;
Πρέπει επιτέλους να καταλάβεις, πως μετά από ένα σημείο οι δικαιολογίες γίνονται συνεργοί και δε δρουν αναλγητικά. Από μια ηλικία κι έπειτα είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τον εαυτό και τον ψυχισμό μας. Παιδικά τραύματα, σκληρό παρελθόν και δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε κατά καιρούς δεν αποτελούν πια κάποιο ελαφρυντικό, αλλά μια βολική πρόφαση στην οποία χρεώνουμε τη γενικότερη αποτυχία μας να συνυπάρξουμε με τον έξω κόσμο αρμονικά. Μια φθηνή – κατασκευασμένη εξήγηση στην οποία αποδίδουμε την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε σε ένα σύστημα που μας αποκαθηλώνει και μας αποβάλλει διαρκώς.
Σταμάτα λοιπόν να ψάχνεις για άλλοθι και προσχήματα. Πάψε επιτέλους να επιλέγεις το μονοπάτι της αυταπάτης και της φυγοπονίας. Στάσου αντιμέτωπος με τα πάθη και τις αδυναμίες σου και προσπάθησε να φανείς για μια φορά ειλικρινής με τον εαυτό σου. Ξεκίνα να αναδομείς την προσωπικότητα σου από το μηδέν και διαμόρφωσε επιτέλους ένα χαρακτήρα για τον οποίο δε θα αναγκάζεσαι να αμύνεσαι συνεχώς. Αυτό είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο στο οποίο μπορείς να επενδύσεις. Όχι ο καταραμένος σου εγωισμός. Δες λίγο παραπέρα από τον ατομικισμό σου μήπως και πάψεις να μολύνεις με τη συναναστροφή σου.
Αν υπάρχει ένα μονοπάτι που αποδεδειγμένα οδηγεί στην ευδαιμονία της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι η αρμονική συνύπαρξη και η ευτυχία που απορρέει από τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα ευεργετικά ερεθίσματα που παράγονται από την αλληλεγγύη, την ειλικρινή εκτίμηση και τον αμοιβαίο σεβασμό. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα μας ορίσουν και θα μας καθορίσουν κατά το πέρασμά μας από τη ζωή. Εκείνοι θα μας ξεχωρίσουν και θα μας θυμούνται. Αν λοιπόν δεν μπορείς να αφήσεις ένα όμορφο αποτύπωμα κατά την επαφή σου με τον κόσμο τούτο, φρόντισε τουλάχιστον να απαλλαγείς από το στίγμα του τοξικού.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
Όπως πάντα ωραίο !!!
Σε ευχαριστώ πολύ Ευαγγελία! 🙂