Θέλοντας να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, αναπόλησα τις μέχρι τώρα στιγμές μου. Κάποιες χαρούμενες με γέμισαν φως κι έκαναν τα μάτια μου να γελούν. Κάποιες άλλες σκοτείνιασαν το μέσα μου με σύννεφα βαριά, μελανά, έτοιμα να αδειάσουν το φορτίο τους.
Όλες, όμως, είχαν κάτι να μου πουν, κάτι να αφήσουν στην ψυχή μου, σημάδι ανεξίτηλο, ότι πέρασαν, μα δεν χάθηκαν. Έμειναν να μου θυμίζουν τη ζήση μου. Ήταν κομμάτι δικό μου. Ήταν οι επιλογές που έκανα κι ας ήταν χρόνια πριν.
Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν επέλεγα κάτι άλλο! Αποφάσεις που πήρα είτε χαρούμενη, είτε έπειτα από σκέψη, είτε και εν θερμώ. Ήτανε λάθη, τα λάθη μου. Άλλα μικρά με ανεπαίσθητα τραύματα, κι άλλα μεγάλα που άφησαν πληγές πίσω τους.
Όλα αυτά όμως, επιλογές, αποφάσεις, λάθη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εγώ η ίδια, αυτό που είμαι σήμερα. Είναι “εγώ”. Προσπαθώντας, λοιπόν, να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, είδα εμένα, βρήκα εμένα. Και με αγάπησα.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
