Η ουσία της ζωής μου βρισκόταν πάντα στη λέξη “θέλω”

Εσύ που εύκολα με κρίνεις και μου φοράς ταμπέλα με τη λέξη δυστυχισμένη, να σου πω πως καμία συνειδητή επιλογή δεν επιδέχεται κριτικής και σχολιασμού. Ίσως, αν με ενδιέφερε η γνώμη σου να είχα ακολουθήσει και εγώ την γνωστή πεπατημένη.

 

Ξέρεις, αυτή που λέει πως είμαι για να είμαι, και καταπιέζω τα θέλω μου γιατί νομίζω πως αν δεν είμαι με κάποιον δεν μπορώ να λειτουργώ και να υπάρχω.

 

Βλέπεις όμως, προτίμησα να λειτουργήσω με τη λογική και όχι με το συναίσθημα. Είναι που η ηλικία μου πλέον δεν μου επιτρέπει λάθη. Λάθη που αν επαναλάβω, ζωή χαμένη θα την πω στα χρόνια τα πιο ώριμα μου. Λάθη που όμως ήταν κι αυτά συνειδητά και τα έκανα για να μπορώ να ολοκληρωθώ.

 

Τώρα όμως θέλω πια να ανακαλύψω τις πτυχές του εαυτού μου που επιμελώς έκρυβα σαν κάτι ιερό και απρόσιτο στους άλλους. Αν δόθηκα τώρα ολοκληρωτικά; Όχι θα σου απαντήσω και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήθελα. Έδινα τόσο – όσο.

 

Ζυγαριά ακριβείας η καρδιά και σε κακό δεν μου βγήκε θεωρώ. Αν κοιτάξω πίσω δε θα βρω άνθρωπο να έχω αδικήσει πιο πολύ από τον ίδιο τον εαυτό μου και ξέρεις το λόγο; Γιατί από την αρχή έλεγα και έδειχνα το ποιόν μου, τα θέλω μου, τα μπορώ μου και τα όχι μου.

 

Έδινα την δυνατότητα λοιπόν στον άλλον να επιλέξει από την αρχή αν θέλει ή όχι. Δεν “ντύθηκα” ποτέ με ψεύτικα συναισθήματα και με συμπεριφορές για να δελεάσω και να είμαι αρεστή. Δεν ήμουν δήθεν.

 

Το τίμημα; Πανάκριβο, μη νομίζεις. Μοναξιά το λες εσύ και πανικός σε πιάνει στο άκουσμα και μόνο. Μαγκιά και δύναμη το λέω εγώ και στο φωνάζω κιόλας. Αξιοσέβαστος αυτός που σηκώνει τη ζωή στα χέρια του και μόνος επιλέγει να πορεύεται. Αν στην πορεία βρεθεί εκείνος που επάξια θέλει να σταθεί δίπλα μου, καλώς να ορίσει. Θα είναι εδώ γιατί το θέλει. Θα είμαι εδώ γιατί το θέλω. Μια λέξη, ένα ρήμα.

 

Η ουσία της ζωής μου ήταν και είναι πάντα το «θέλω» Κι αν με ρωτήσουν κάποτε θα τους πω, πως στο δικό μου λεξιλόγιο δεν υπήρξε ποτέ η  πρόταση “σε χρειάζομαι”. Στο δικό σου;