Στο χειροκρότημα
Πόσο μόνοι είμαστε αλήθεια..
Και πόσα τερτίπια σκαρφιζόμαστε για να μας ξεγελάμε.
Δε με ξέρεις.
Δε με κατάλαβες ποτέ.
Και ποτέ δε θα με μάθεις..
Γιατί δε θέλεις.
Κι όσο εσύ δε θα θέλεις, τόσο κι εγώ δε θα σ’ αφήνω.
Κι όσο εγώ δε θα σ’ αφήνω, τόσο θα με χάνεις.
Μια παράσταση..
Αυτό είναι όλο.
Αυτό είναι όλα.
Μια καλοστημένη παράσταση σ’ ένα σάπιο σανίδι μ’ έναν ανίκανο υποβολέα.
Τι μας μένει λοιπόν;
Πρόχειροι και βιαστικοί αυτοσχεδιασμοί.
Καλόγεροι, που πάνω τους κρεμάμε την υπόληψη μας μαζί με κάτι κουρασμένες
εναπομείνασες ελπίδες.
Σκύβουμε το κεφάλι, τάχα να υποκλιθούμε, για να κρύψουμε τη ντροπή και το δάκρυ μας, που δεν μπορούμε να εναντιωθούμε στην υποκρισία..
Κι εκεί, στο πιο δυνατό χειροκρότημα ουρλιάζουμε το λυγμό μας, να γίνει μια ηχητική μαζί του μάζα, να μην ακουστεί..
Πάμε λοιπόν..
Όλοι μαζί!
Δυνατά!
Show must go on..
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
Είσαι μια όμορφη πριγκίπισσα. Κι εγώ καλησπερίζω την ευγενική σου καταγωγή.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο για τα καλά σου λόγια! Να είσαι πάντα καλά!