Παίρνω το κομμάτι τον πηλό και δεν ξέρω πώς στο καλό, σχήμα να του δώσω.
Μα με καθοδηγείς και σιγά – σιγά αρχίζει να πιάνει ο πηλός μου μια μορφή.
«Φτιάξε ό,τι θες», μου λες και εγώ που καίγομαι για να ανάψω ένα τσιγάρο, λέω ένα δοχείο για τις στάχτες του να φτιάξω.
«Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει», σου παραπονιέμαι.
«Μη λες δεν μπορώ», μου απαντάς
«Μη λες δεν μπορώ, θα το πιστέψεις».
Συνεχίζω προσπαθώντας να μην παραπονιέμαι, μα τρέμουνε τα χέρια μου και νιώθω να ξεφεύγει από μέσα τους το χώμα το βρεγμένο.
«Μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλα τα εργαλεία» λες και τοποθετείς ένα κουτί μπροστά μου κι εγώ μένω για λίγο σαν χαμένη να σκέφτομαι τι μπορώ με αυτά, τάχα μου, να κάνω.
Λέω να πιάσω μια σπάτουλα μικρή, μα μου βάζεις στο χέρι εσύ ένα χτένι. Και χτενίζω απαλά το μικρό δοχείο μου σαν να ήτανε μωρό.
«Φτιάξε τώρα και σχήματα αν θες, μ ’αυτά να στολίσουμε το αγγείο σου».
Και εγώ που άλλο σχήμα από καρδιές δεν ξέρω -μα τον Θεό- να φτιάχνω, παιδεύομαι να πετύχω δυο από δαύτες ίδιες, για να ομορφύνει ο πηλός μου.
«Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει», σου παραπονιέμαι.
«Μη λες δεν μπορώ», μου απαντάς.
«Μη λες δεν μπορώ, θα το πιστέψεις».
«Θα το ψήσω στο φούρνο και θα του περάσω μια μπογιά», λες και επιμένεις εγώ το χρώμα να διαλέξω.
«Να είναι λευκό το σώμα του και ροζ απαλό οι καρδιές», σου απαντώ και σε κοιτώ βαθιά μέσα στα μάτια.
Και όταν πια είναι έτοιμο το χειροτέχνημά μου, μου το χαρίζεις με μια ευχή από την καρδιά σου μέσα το κάπνισμα μαχαίρι να το κόψω.
«Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει», σου παραπονιέμαι.
«Μη λες δεν μπορώ», μου απαντάς
«Μη λες δεν μπορώ, θα το πιστέψεις».
Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή : Ράβδοι πλαστελίνης
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
