Σε χρειάζομαι.
Τ’ ακούς;
Όχι επειδή έχω ανάγκη από κάποιον.
Αλλά έχω ανάγκη εσένα.
Μόνο εσένα.
Δίχως την παρουσία σου
δίπλα μου, ο ήλιος δεν ανατέλλει.
Δίχως να ακούω τη φωνή σου,
τα πουλιά στον ουρανό
δεν κελαηδάνε.
Δίχως να νιώσω το χάδι σου,
το κρεβάτι δε με χωράει.
Δίχως τη δική σου αγκαλιά,
δεν αντέχω.
Δεν ανασαίνω.
Λίγο να μπορούσες να μ’ ακούσεις.
Μια στάλα να με δεις.
Να σου φωνάξω πόσο σ’ αγαπώ!!
Πόσο μου λείπεις!!
Που είσαι; Πες μου.
Ποια μοίρα σ’ έκλεψε από μένα;
Τι να τις κάνω όλες μας τις αναμνήσεις;
Σε ποιον να μιλήσω για τα όνειρα μου;
Σε ποιον ώμο να κλάψω;
Σε ποιον να χαμογελάσω;
‘Ένα φιλί σου σε ποια αγορά πουλιέται;
Σε ποιον πάγκο να πάω να τ’ αγοράσω με το τσουβάλι;
Απελπισία δεν είναι.
Αν ήταν θα γέμιζα τη ζωή μου με άχρωμες σχέσεις.
Εσένα θέλω.
Μόνο εσένα.
Που να ψάξω να σε βρω και που να ρωτήσω,
αν για λίγο έρχομαι στο νου σου.
Ποιος να σταθεί να μου μιλήσει για σένα;
Δε θέλω να προσπαθήσω να ξεφύγω απ’ αυτό που νιώθω.
Επιμονή και υπομονή έχω.
Θα σε περιμένω.
Ξέρεις που.
Στη δική μας θάλασσα.
Εκεί που μου υποσχέθηκες αιώνια αγάπη.
Λίγες γραμμές για σένα.
Μόνο για σένα απόψε έγραψα.
Που να στις στείλω να τις διαβάσεις;
Πες μου που;
Σ’ αγαπώ και το ξέρεις.
Το νιώθεις και αυτή τη στιγμή.
Από το πρώτο μας κοίταγμα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Το γνωρίζεις.
Άλλος δίπλα μου δε θα έρθει.
Δεν θα το επιτρέψω.
Κλείνω. Άργησα.
Έχω ένα βράδυ ακόμη δύσκολο να βγάλω.
Κρεβάτι και ταβάνι έγιναν ένα πια για μένα.
Εδώ είμαι.
Εδώ θα είμαι.
Μόνο για σένα.
Δεν πάω πουθενά.
Θα έρθεις.
Το ξέρω.
Σ’ αγαπώ….
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
