Η εύθραυστη ισορροπία δύο ψυχών

Εύη:

Ένας σπόρος αγάπης. Άλλοτε, σπόρος ευτυχίας. Ένας σπόρος που “φυτεύθηκε” σε ανύποπτο χρόνο.

Ένα σποράκι που δεν ωρίμασε. Που βιάστηκε να βγει.

Κι αντί εκείνης της ζεστής μήτρας της μάνας, σε παίρνουν, σε χώνουν σε μια ψυχρή κι απρόσωπη θερμοκοιτίδα, δίχως γλυκά χάδια.

Σε θρέφει, σαν μια άλλη “μητέρα”. Για λίγο, δανεική. Χωρίς ήχους νανουρίσματος, χωρίς γλυκό φωτισμό, περιτριγυρισμένη από ξένους θορύβους και φώτα, άγνωστα για σένα και σκληρά.

Πάνω σου, μια στοίβα άψυχα, λευκά καλώδια, όπου τα πάντα είναι ελεγχόμενα κι όμως, τόσο απαραίτητα.

Ζωή:

Κάθε ανάσα σου, μία υπέρβαση. 

Επάνω σου κρέμονται καημοί και προσευχές, δεήσεις και τάματα, βουβές σιωπές και κλάματα, όνειρα μετέωρα, που έμειναν ακίνητα, ανάμεσα σε ουρανό και γη.

Ελπίδες, με αναστεναγμούς ντυμένες. Έμειναν γυμνές οι σκέψεις, να τρέχουν πανικόβλητες δίπλα στα όνειρα.

Όμως, για δες!

Μια στιγμή δυνατού ήλιου, σπάει την πνιχτή συννεφιά της αβεβαιότητας και η σιγουριά της φαεινότερης προσδοκίας, αρχίζει να κερδίζει έδαφος.

Νίκη υπεροχής, κόντρα στην ήττα της δυσοίωνης πρόβλεψης.

Εύη:

Ανοιγοκλείνεις τα μάτια. Φωνές ακούγονται τριγύρω, δίχως να καταλαβαίνεις τι λένε, ίσα που ξεχωρίζεις κάποια χαμόγελα!

Τα θλιμμένα πρόσωπα, σαν να φωτίστηκαν λίγο.

 “Σήμερα πήρε 50 γραμμάρια”, δήλωση που ξεπερνά και το πιο άπιαστο όνειρο. Πανηγυρισμοί και δάκρυα. Ανάμεικτα συναισθήματα φόβου, ευγνωμοσύνης και χαράς.

Ζωή:

Ζωής χαμόγελο, χαράς γέλιο, ελπίδας καινούργιο ξεκίνημα, με νέα όνειρα, γεμάτα αισιοδοξία.

Κι ας στέκονται εμπρός σου λειψά, ανολοκλήρωτα και απροετοίμαστα, για το νέο στοίχημα που καλούνται να φέρουν εις πέρας. 

Κέρδισες τον αγώνα για την ίδια τη ζωή, τη νίκη για την επικράτηση της ανάσας όμως, ποιος θα σου την αποδώσει;

Εκεί που όλοι απολαμβάνουν την πληρότητα, μέσα στην άγνοιά τους, πώς να τους εξηγήσεις τη δική σου πάλη, να σταθείς δίπλα τους ισάξια;

Μια ζωή, θα χρειαστεί ν αποδεικνύουμε τ αυτονόητα.

Ν’ αποδεικνύουμε πως δεν μας χαρίστηκαν.

Πώς κάναμε παζάρια με τη ζωή για να μπορέσουμε να τ’ αξίζουμε.

Να παλεύεις ν ανήκεις κάπου και να μη χώρας πουθενά. 

Να προσπαθείς γι αυτό που οι άλλοι θεωρούν δεδομένο. 

Πάντα ένα βήμα πίσω!

Όλοι να περπατούν γελώντας φωναχτά κι εσύ να τρέχεις να φτάσεις, κλαίγοντας πνιχτά.

Ένας αδιάκοπος, συνεχής, ατέρμονος αγώνας, γεμάτος καντάρια αυτογνωσίας, πόνου και παραδοχής μιας  διακριτικής διαφορετικότητας.

Αυτά όμως γίνονται γαλόνια τιμής και δέσμευσης συνέχισης, με βλέμμα αισιοδοξίας! 

Εύη:

Πόνος, αγώνας, αλλά όλα αυτά, τελικά, ζωή! Όσο πιο μικροί και εύθραυστοι, τόσο μεγαλύτεροι μαχητές!

Ζωή Παπατζίκου και Εύη Μαυρογιάννη