Κρύβεσαι πάλι όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Μόνο που τώρα το παιγνίδι έχει γίνει πιο πολύπλοκο. Δεν μπορώ να σε βρω πίσω από τις πόρτες και τις κουρτίνες, κάτω από το ντιβάνι ή δίπλα από την παλιά πολυθρόνα της γιαγιάς.
Με τα χρόνια έμαθες να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις. Να κουρνιάζεις εκεί με την ησυχία σου. Να ντύνεσαι αλλόκοτες συμπεριφορές και να φοράς χαρακτήρες που με ξεγελούν και καμιά φορά δεν στο κρύβω με τρομάζουν κιόλας.
Όσο καλά και αν ψάχνω και έχω τα μάτια μου ανοιχτά και τις αισθήσεις μου όλες σε επιφυλακή, εσύ πάντα θα καταφέρνεις να με ξεγελάς.
Θα βγαίνεις κύριος από την κρυψώνα σου, αφού οι δυνάμεις μου θα με έχουν εγκαταλείψει και θα λες «φτου για μένα», αναγκάζοντάς με να στηθώ για άλλη μια φορά με τα χέρια μου στον τοίχο και έχοντας τα μάτια μου ερμητικά κλειστά.
Εκεί μπροστά από τους σοβάδες εγώ θα μετράω πέντε-πέντε τα χρόνια μου και θα πολλαπλασιάζονται τα δάκρυά μου μέχρι να μην μπορώ να δω πια. Μέχρι να ζητήσω οικειοθελώς να αποχωρήσω, μέχρι να πω «φτου και βγαίνω» μα όχι για να σε ψάξω, αλλά γενικά από το παιχνίδι, αφού καμία διασκέδαση ή χαρά δε μου προσφέρει πια.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
