Φυγή από τον ρεαλισμό
Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε πολύ.
Η ζωή μας πίκρανε και αυτό που κατάλαβα με το πέρασμα του χρόνου είναι η θέληση μας για φυγή.
Να τρέξουμε μακριά από αυτόν τον φθηνό ρεαλισμό, να απαλλαγούμε από τους σιδερένιους ανθρώπους με τις σκληρές καρδιές.
Έχουμε μια περίεργη αίσθηση να τα αφήσουμε όλα πίσω και να αλλάξουμε δρόμο, να αλλάξουμε τη διαδρομή μας με όποιο κόστος, αλλά να την αλλάξουμε.
Να απαλλαγούμε από όνειρα ψεύτικα, τα μισοτελειωμένα που μοιάζουν σαν ξεριζωμένα δέντρα.
Πάντα είχαμε τάσεις φυγής από την πραγματικότητα.
Γιατί μας πλήγωνε, μας τσάκιζε το «είναι» μας.
Θέλαμε οι ψυχές μας να ζουν σε εκείνο τον άλλο διαφορετικό κόσμο.
Έναν κόσμο πάνω στα σύννεφα, διαφορετικό.
Με ροζ αποχρώσεις και λευκές.
Χωρίς κακίες και πισωγυρίσματα.
Χωρίς φθόνο και μίσος.
Θέλουμε έναν κόσμο γεμάτο καλοπροαίρετα πάθη.
Μακριά από εγωισμούς και συναισθηματικά νεκρούς ανθρώπους.
Θέλουμε έναν κόσμο λιγότερο ρεαλιστικό και περισσότερο ποιητικό.
Έναν κόσμο που θα αντηχούν τραγούδια αγάπης στα αυτιά μας και θα συγκλονίζονται τα μάτια μας από χρώματα και ηλιοβασιλέματα.
Θέλουμε ουρανούς καθαρούς!
Θέλουμε έναν κόσμο συναισθηματικά καινούργιο και άφθαρτο.
Με αμάθεια στο μίσος και τον φθόνο.
Θέλουμε κόσμο φιλικό προς τις ψυχές μας.
Κόσμο με αγέρωχες και καθαρές καρδιές.
Γεμάτες δύναμη και αξιοπρέπεια.
Ένα καινούργιο κράμα ανθρώπων με χαρακτηριστικά άλλα.
Χωρίς να φωλιάζει στις ψυχές το μίσος και η κακία.
Χωρίς αγάπη προς την ύλη.
Δεν θέλουμε πια άλλους συναισθηματικά αδιάφορους ανθρώπους.
Αυτή η αδιαφορία μετατράπηκε σε σκληράδα και ευθύνεται για την καταστροφή μας.
Μαρύσα Παππά