Ο κινηματογράφος των αναμνήσεων
Post Views: 4
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα συναντιόμαστε στον κινηματογράφο των αναμνήσεων. Μπαίνουμε στη μεγάλη σκοτεινή αίθουσα με τα βελούδινα καθίσματα αφού πρώτα πληρώσουμε το αντίτιμο στο γκισέ της ζωής.
Βολευόμαστε στις κόκκινες αναπαυτικές πολυθρόνες μας και παρακολουθούμε στο τεράστιο πανί τη σχέση μας από την αρχή της γνωριμίας μας μέχρι τους τίτλους τέλους. Στη συνέχεια οδηγούμαστε με τα κεφάλια μας σκυφτά και την ψυχή κομμάτια προς την έξοδο. Μπαίνουμε σε χωριστά αμάξια αμίλητοι και φεύγουμε με κατεύθυνση τη γνώριμη κενή ζωή μας.
Ήταν φορές που ευχήθηκα η έξοδος να ήταν κλειδωμένη. Κάποιος να μας κρατούσε μέσα στο δωμάτιο, έτσι για την πλάκα του. Για να μπορέσουμε επιτέλους να πούμε τις αλήθειες μας. Μα φοβάμαι πως το σενάριο αυτό θα παραήταν τολμηρό και θα ήθελε ήρωες με κότσια που εμείς δυστυχώς ποτέ δεν είχαμε.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
Post Views: 4
