Ο φάρος

Ανεμοδαρμένα κύματα.

Λικνιζονται σε χορούς από χώρες άγνωστες.

Και εγώ, κάθομαι και κοιτώ. Κοιτώ εκείνη.

Το μαύρο μου παλτό ξεπλένει από τις τσέπες μου.

Όλα εκείνα που πέρασα κείνες τις νύχτες.

Τις νύχτες στο φάρο..

Αζέσταγες νύχτες γεμάτες φουρτούνες.

Νύχτες που οι θεοί πεθαίνουν.

Που εκείνος άγγιζε την γαλάζια της επιδερμίδα με τόσο πάθος.

Και εκείνη αντανακλούσε την προσμονή της κάθε θωπείας του.

Με έρωτα.

Έρωτα που μόνο τα στοιχεία της φύσης μπορούν να ζήσουν.

Σαν εκείνον που έζησα εγώ.

Κλείνοντας τα μάτια μου.

Φαντασιώνοντας στη μέθη του μυαλού μου το πρόσωπο της.

Το κορμί.

Το άγγιγμα…

Γιώργος Μάλαμας