Εμμονές και τοξικότητα
Δε γίνεται όλοι να θέλουν το κακό σου.
Δε γίνεται όλοι να πιστεύεις ότι σε κατηγορούν.
Δε γίνεται όλοι να σε πολεμούν.
Δε γίνεται μόνο εσύ να έχεις ατυχίες.
Γκαντεμιές όπως τις λες εσύ.
Εμμονές έχεις πως όλοι σε “καταδιώκουν”.
Εμμονές με ότι αιωρείται γύρω σου.
Ένα χαμόγελο δε βγαίνει από τα χείλη σου.
Μια καλή κουβέντα να πεις για άνθρωπο δεν υπάρχει.
Όλοι σε φταίνε. Τα πάντα.
Τις αποτυχίες σου ή θα τις ρίξεις σε κάποιον ή στην κακιά μοίρα που σε δέρνει.
Ένα “φταίω” από τα χείλη σου δε θα ακούσουμε.
Ευχαριστημένος δε μένεις.
Πάντα κάτι θα σε ενοχλεί. Όπου και να πας έχεις έτοιμο το παράπονο στο στόμα σου.
Δε σε χωράει ο τόπος.
“Καλημέρα”, με καλή διάθεση δε λες.
Στην ερώτηση “τι κάνεις;” πάντα θα πεις πως δεν είσαι καλά. Όλα μαύρα είναι για σένα. Μόνο εσύ έχεις προβλήματα πιστεύεις. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς, ο διπλανός σου πως περνάει. Δε σ’ ενδιαφέρει εξάλλου. Μόνο αν χρειαστείς τη βοήθεια του θα τον πλησιάσεις.
Βγάζεις πίκρα από τη ζήλια που σου διακατέχει. Γιατί όλοι στην πραγματικότητα αδιαφορούν για σένα.
Κανείς δεν ασχολείται. Έχουν δική τους ζωή μπροστά. Ούτε καν αναφέρουν το όνομα σου. Ο χρόνος τους τρέχει και επειδή γνωρίζουν την αξία της στιγμής, δεν αντέχουν τοξικά άτομα δίπλα τους.
Ούτε θα αλλάξεις ποτέ σου. Κυλάει στο αίμα σου πια η απαισιοδοξία. Έγινε ένα μαζί σου. Στο τέλος δε θα αντέχεις ούτε τον ίδιο σου εαυτό.
Άκου όμως κάτι.
Κάθε άνθρωπος περνάει δυσκολίες.
Έχει θέματα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί.
Έχει προβλήματα.
Αλλά αυτοί είναι εκείνοι που κλαίνε σε ένα νοσοκομείο μέσα και αν τους δεις έξω θα σου χαμογελάσουν.
Εκείνοι είναι που θα φταίξουν σε κάτι, μα θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Εκείνοι είναι που ζουν με λιγότερα απ’ ότι εσύ, μα έχουν μάθει να εκτιμούν ακόμη και το νερό που πίνουν.
Εκείνοι νιώθουν ευλογημένοι που περπατούν, που μιλούν, που αναπνέουν ακόμη και αν βιώνουν άσχημες μέρες.
Εκείνοι δεν ανακατεύονται σε ξένα χωράφια. Δεν τους πέφτει λόγος.
Εκείνοι ξέρουν να ζουν. Απλά και όμορφα.
Ψιλά γράμματα για σένα όλα αυτά.
Αλλά μείνε στη γωνία σου και σταμάτα να ψάχνεις για ενόχους.
Ο μόνος “ένοχος” για τη δική σου ζωή, είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
