Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν με ξέρεις.
Με γνωρίζεις καιρό τώρα, μα με ξέρεις;
Μάλλον όχι, θα απαντήσω για λογαριασμό σου.
Βλέπεις, δεν μου δόθηκε πότε η ευκαιρία να σε ρωτήσω, κοιτάζοντας σε στο πρόσωπο.
Στα χρόνια που είμαι στην ζωή σου, οι φορές που ήρθες κοντά μου, μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού και τις στιγμές αυτές δεν ήθελα να τις ξοδέψω σε τέτοιες ερωτήσεις, ανούσιες.
Οι φορές που σε έχω δει.
Πάντα αναρωτιόμουν πως έζησα μια ζωή μαζί σου, χωρίς να είσαι εδώ.
Ήξερα την απάντηση, μα δεν με ένοιαζε να σου την πω, θα ήταν χωρίς αντίκρισμα.
Με γνωρίζεις μα δεν με ξέρεις!
Αν με ήξερες, δεν θα με αμφισβητούσες.
Αν με ήξερες, δεν θα διατυμπάνιζες δεξιά και η αριστερά την εκτίμηση που τρέφεις στο πρόσωπο μου.
Αν με ήξερες, θα την τιμούσες.
Αν με ήξερες…
Έλα λοιπόν να γνωριστούμε, όχι να συστηθούμε.
Έλα να μετρήσουμε, μην γελάσεις, ναι, να μετρήσουμε.
Πόσες φορές ξενύχτησες για μένα;
Όχι με εμένα, αλλά για εμένα.
Πόσες φορές νοιάστηκες πως κοιμήθηκα, πως με βρήκε το ξημέρωμα;
Πόσες φορές σκέφτηκες αν με πόνεσες;
Πόσες φορές ζήτησες, χωρίς να σε νοιάζει αν μπορώ να δώσω;
Δεν μπορούμε να μετρήσουμε τελικά, δεν μπορούμε καν να ξεκινήσουμε, αφού στο μηδέν παραμένουμε.
Σημαντικό ψηφίο το μηδέν.
Απόλυτο και καθοριστικό. Διαγράφει τις υποτιθέμενες πράξεις σου.
Σε αφήνει στην αφετηρία.
Μεγαλειώδης λέξη η εκτίμηση.
Τι σημαίνει εκτιμώ κάποιον;
«…Η εκτίμηση. Η στάση εκτίμησης παραδέχεται την αξία που έχουν οι προσπάθειες ή η συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου. Αναγνωρίζει ότι η προσωπική έκφραση ή η συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου έχει Βοηθήσει στην ευημερία αυτού που τιμά. Η εκτίμηση είναι το φυσιολογικό επακόλουθο στη στήριξη. Η εκτίμηση μας ωθεί να ανταποδώσουμε στους άλλους ένα αίσθημα ικανοποίησης και χαράς. Η εκτίμηση παραδέχεται ότι μας ωφέλησε ένα δώρο που μας έκαναν.»
Μήπως λοιπόν οι πράξεις σου, αναιρούν τα λόγια σου;
Αν με ήξερες…
Δεν θα έτρεχες να βάλεις πρώτος τα καρφιά στον σταυρό μου. Δεν θα επέλεγες με προσοχή τις λέξεις για να με πονέσεις περισσότερο.
Θα συγχωρούσες τα δικά μου ανθρώπινα, εκείνα που ποτέ δεν δέχθηκες.
Άρπαξες την ευκαιρία να μου δείξεις πως μετράς και τα δικά μου λάθη, βροντοφωνάζοντας το.
Με τιμώρησες με την σιωπή σου.
Με έθεσες εκτός παιχνιδιού.
Όπως στο σχολείο που λέγαμε: «σήμερα δεν σε έχω φίλο..»
Εκδηλώναμε έτσι την δυσαρέσκεια μας γιατί δεν βρίσκαμε τρόπο να την εκφράσουμε.
Έτσι τιμωρούσαμε αυτόν που «μας πείραξε».
Μα ποιος σου είπε ότι διαγωνιζόμαστε στο ποιος θα πληγώσει τον άλλον περισσότερο;
Δεν θυμάμαι πότε να αναφέρθηκα στην αλάνθαστη ζωή μου.
Με θυμάμαι πάντα να υποβαθμίζω εκείνα που οι άλλοι θεωρούσαν «πολλά», με θυμάμαι να συγχωρώ και να προχωράω.
Με θυμάμαι πάντα να δίνω.
Να μαζεύω το κουβάρι πριν τελειώσει το νήμα.
Να οχυρώνομαι, για να μην πληγώσω εκείνον που με πονά.
Όχι δεν είμαι σοφή.
Όχι δεν είμαι ανώτερη, δεν πήρα ποτέ την ζυγαριά και το ξέρεις.
Όπως ξέρεις και αυτή, την διαστροφική μου συνήθεια να θέλω να στήσω όρθιο εκείνον που λιθοβολούν οι άλλοι.
Θέλω να σου φωνάξω πως δεν χρειάζομαι την εκτίμηση σου. Αυτήν που ξεχνάς, όταν με διαβάλουν στα μάτια σου.
Δεν θέλω να με εκτιμάς, αφού δεν μπορείς να το υποστηρίξεις.
Αφού κάθε που χρειάζεται να διαλέξεις, δεν είμαι η επιλογή σου.
Δεν θέλω να με έχεις «ψηλά».
Να κατανοήσεις πως είμαι άνθρωπος θέλω.
Μέσα από σένα έμαθα πως οι άνθρωποι παίρνουν πάντα αυτό που τους χρειάζεται, αυτό που θα κουμπώσει στις ανάγκες τους εκείνη την στιγμή, χωρίς να προχωρήσουν βαθύτερα.
Σε βοήθησα να καταλάβεις;
Ότι δεν με ξέρεις ήθελα να σου πω.
Ότι δεν προσπάθησες ποτέ να με μάθεις.
Ότι έπαιρνες ένα μικρό κομμάτι κάθε φορά, αυτό που είχες ανάγκη.
Δεν με ξέρεις και δεν θα με μάθεις.
Ο χρόνος που περνά, δεν μπορεί να βοηθήσει ,γιατί απλά τον αφήνουμε να κυλά χωρίς ουσία.
Μην κρυφτείς ξανά πίσω από τις δικαιολογίες της καθημερινότητας, της διαφορετικής μας ζωής, των αναγκαστικών επιλογών σου.
Το «θέλω», είναι μια υπέροχη λέξη, που το σύμπαν πάντα την ακούει.
Δεν μπορούμε λοιπόν να συστηθούμε ξανά, συνήθως αυτό γίνεται με ένα : «χαίρω πολύ»
Εμείς το προσπεράσαμε!
Ίσως τώρα να κατάλαβες πως, ακόμα και αν είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο, δεν θα έχω μια θέση στην δική σου «αλάνθαστη» ζωή!
Θα συνεχίσω να είμαι εκείνη που θα τρέχει πίσω από εκείνον με τα ματωμένα γόνατα.
Με ξέρεις;
Κρίμα που δεν θέλησες να με μάθεις!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
