Εκείνο το βράδυ είχα στήσει καβγά με τις λέξεις μου.
Τις κατηγόρησα ευθέως για τη δειλία τους να μην παρουσιάζονται όταν υπάρχει άμεση ανάγκη.
Ανοίξαμε διάλογο έντονο και τις αποκάλεσα «δειλές» που δεν τα κατάφερναν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όταν εγώ φώναζα από μέσα μου βοήθεια. Με το τέλος του καυγά μας, τις έστησα στη γωνία με το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο, σαν μικρά παιδιά σε τιμωρία. Έκλεισα το φως και έφυγα από το δωμάτιο. Τις άκουσα να κλαίνε και να με παρακαλάνε να γυρίσω πίσω.
Λύγισα. Επέστρεψα και τις πήρα στην αγκαλιά μου. Κλάψαμε μαζί μέχρι που στον ουρανό γλυκοχάραξε σιγά σιγά μια καινούργια μέρα, που μπορεί φαινομενικά να έμοιαζε με την χθεσινή, μα έκρυβε μέσα στα χρώματά της μια υπόσχεση. Πως από εδώ και πέρα οι λέξεις μου δεν θα με άφηναν εκτεθειμένη ποτέ μα ποτέ ξανά!
«Μπορεί οι υποσχέσεις να μην υλοποιούνται πάντα, μα τουλάχιστον δείχνουν μια κάποια προσπάθεια», σκέφτηκα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
