Ωδή στα μάτια της
Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ήταν δύσκολο να την ξεχωρίσω από το πλήθος. Από τα πρώτα μας κιόλας κοινά λεπτά, αφύπνισε εκείνη την κοιμισμένη μέσα μου φωνούλα που είχε κατασταλεί από τις σειρήνες της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού. Επανέφερε στα μάτια μου τη λάμψη, στο σώμα μου το τρέμουλο και στο δέρμα μου το ρίγος.
Αγάπησα τον τρόπο που παραδινόταν στα χέρια μου. Εύπλαστη, εύμορφη και ολοκληρωτικά διαθέσιμη. Απαλλαγμένη από καταπιεσμένα συμπλέγματα κι ενοχικά σύνδρομα. Μικροκαμωμένη και μεγαλειώδης. Υποταγμένη κι επιβλητική. Παραμυθένια μα τόσο αληθινή. Με την ώριμη γοητεία, την παιδική αφέλεια και την εφηβική παρόρμηση. Ένα έργο τέχνης σε κάθε της πτυχή.
Ροβινσώνας στο κορμί της, την ένιωθα να σπαρταρά στην αγκαλιά μου και ανακάλυπτα την ευτυχία. Τότε που σαν λευκό – αδάμαστο άλογο ξετύλιγε την προσωπικότητά της κι έκλεβε την παράσταση. Νύχτες που στο δωμάτιο διαδραματίζονταν σκηνές που μονοπωλούσε, σε ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η θηλυκότητα και ο ερωτισμός της. Όταν άλλοτε σαν σεναριογράφος, άλλοτε σαν σκηνοθέτης και άλλοτε ως υποβολέας κάλυπτε κάθε μικρό και μεγάλο ρόλο μέχρι το πέσιμο της αυλαίας.
Θαύμαζα τη θωριά της καθώς απογυμνωνόταν μπροστά μου αργά κι αισθησιακά. Δέος και περηφάνια πλημμύριζαν τα κύτταρά μου. Βασιλιάς της και φρουρός της. Έλιωνα τις στιγμές που αποδεσμευμένη από ταμπού και δεύτερες σκέψεις έκλεινε τα μάτια της και μου χάριζε τον εαυτό της, θαρρείς και μαζί με το σώμα της μου εμπιστευόταν και το πιο κρυφό μυστικό της. Όταν απελευθερωμένη από κάθε τι περιττό ενέδιδε σε μια τελετουργική ερωτική συμφωνία, αποθέτοντας σε εμένα κάθε της ελπίδα για μια χρωστούμενη ζωή.
Απροστάτευτη και δυναμική. Πληγωμένη και δυνατή. Την παρακολουθούσα να ρισκάρει και άδραχνα κάθε μας λεπτό. Εξερευνούσα την ύπαρξή της και περιποιούμουν τις πληγές και τα τραύματά της. Φίλιωνα με τους δαίμονες που ούρλιαζαν μέσα της καθώς αφηνόταν και ξόρκιζα κάθε κακή στιγμή της. Ανακτούσα λίγη – λίγη τη χαμένη της εμπιστοσύνη κι ευχαριστούσα οποιονδήποτε δεν εκτίμησε το θησαυρό της οδηγώντας την στην αγκαλιά μου. Τη λάτρευα σαν τυφλός, σαν πιστός και σαν υποταγμένος. Γιατί στη γυναίκα ετούτη Θεέ μου, μόνο έτσι αξίζει να αγαπηθεί.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
