Άναψα τσιγάρο, οι σκέψεις μου ασταμάτητες, με τρελαίνουν.
Όμως απόψε δεν πέρασε κανένας ταλαίπωρος έρωτας από το μυαλό μου.
Καμία στιγμή τους, τίποτα.
Μόνο ένα συναίσθημα.
Απογοήτευση.
Το μυαλό μου άδειο, για λίγο.
Τι άραγε έκανα λάθος τόσο καιρό;
Γιατί να την πατάω έτσι;
Επιλογές μου δεν λέω, όμως κάπου κάνω κάτι λάθος.
~Πέρασε η ώρα, ντύνομαι να συναντήσω την φίλη μου.
Στρίβω τσιγάρο για τον δρόμο.
Κακό συνήθειο και αυτό, τουλάχιστον ήταν ειλικρινής.
“Θα εθιστείς, θα σε σκοτώνω μέρα με την μέρα και θα πληρώνεις για αυτό.”
Σκέψεις και άλλες σκέψεις, δεν σταματάνε οι άτιμες.
Έχουμε κάτσει με την φίλη μου, παραγγείλαμε να φάμε.
Μιλάμε ασταμάτητα.
Αυτό τον συνεχόμενο συνειρμό λέξεων σταματάει ένας άντρας.
-Έχετε φωτιά;
-Φυσικά.
-Ευχαριστώ.
-Παρακαλώ.
Μου χαμογέλασε.
Γοητευτικός αλλά όχι, όχι για εμένα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το ειδύλλιο μας.
Ένα γοητευτικό λάθος.~
Με παρέσυραν οι σκέψεις μου πάλι.
Αναμνήσεις.
Άδειασε το ποτήρι, πάω να το γεμίσω. Στρίβω και το επόμενο τσιγάρο.
Κάθομαι στην ταράτσα.
Ησυχία, σκοτάδι.
Απολαμβάνω τους φίλους μου τα αστέρια.
Χαλαρώνω.
~Το τηλέφωνο χτυπάει.
-Που είσαι;
-Ανεβαίνω τα σκαλιά.
Μου το έκλεισε. Μα δεν άργησα, ούτε έγινε κάτι.
Χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει.
Δεν μου μιλάει. Το βλέμμα ψυχρό.
-Συμβαίνει κάτι;
Νιώθω το χέρι του με δύναμη να χαστουκίζει το πρόσωπο μου.
Με ρίχνει κάτω.
Σάστισα.
Με πιάνει από το μαλλί και με σέρνει.
Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια, δεν μπορώ να δω καθαρά.
-Σε παρακαλώ, τι κάνεις;
-Σκάσε.
Με χαστουκίζει δυνατά ξανά.
Μου σκίζει τα ρούχα.
Κλαίω με λυγμούς. Μου κλείνει το στόμα.
Με βιάζει.
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.
Δεν μπορεί , ζω έναν εφιάλτη.
Ο άντρας μου το έκανε αυτό;
Όχι αποκλείεται…
Λουλούδια στο γραφείο μου, με μια κάρτα απάνω τους.
-Σε αγαπώ γυναίκα της ζωής μου. Συγνώμη για όλα.
Δεν θα ξανά συμβεί, στο υπόσχομαι.
Λόγια που μόνο η κάρτα έμεινε να τα επιβεβαιώσει. ~
Μεγάλη νύχτα και η σημερινή.
Πίνω μα δεν με πιάνει. Το τασάκι γέμισε.
Εγώ φταίω τελικά;
Τι έκανα λάθος;
Άτιμο μυαλό. Όλο σκέφτεσαι και τι καταλαβαίνεις;
Μήνυμα, ο έρωτας που δεν τόλμησε να παραδεχτεί τα συναισθήματα του.
Άλλος ένας τάχα μου δήθεν ειλικρινής.
Διαβάζω το μήνυμα, απλά γελάω.
Τόσο καιρό και ακόμα ο εγωισμός στα ύψη.
Δεν απαντάω, ανούσιο πια.
Επιμένει.
Θα τα δω αύριο, με κούρασαν τόσα λόγια.
Που είχα μείνει;
Ναι σε εκείνο τα βράδυ…
~Ανοίγω την πόρτα, θέλω να του κάνω έκπληξη,
όταν έρθει να με βρει εδώ.
Ακούω φωνές από μέσα.
Αναρωτιέμαι…
Μου είχε πει ότι θα λείπει.
Ποιός είναι μέσα;
Πηγαίνω στο δωμάτιο.
Αυτός με μια άλλη στο κρεβάτι που κοιμόμαστε μαζί.
Δεν μπορώ να μιλήσω.
Νιώθω την καρδιά μου να σπάει.
Με βλέπει, παγώνει.
-Να σου εξηγήσω.
Δεν μπορώ να σκεφτώ, να μιλήσω, φεύγω.
Δεν θέλω να ακούσω τίποτα.
Πέρασαν μέρες από εκείνη την μέρα.
Επέμενε και συναντηθήκαμε.
-Εσύ φταις, ασχολείσαι με το παιδί τόσο πολύ και δεν μου δίνεις σημασία.
Αυτή είναι η απάντηση του.
-Τα συναισθήματα μου; Το παιδί μας; Δεν έχουν σημασία αυτά;
-Φυσικά, όμως κατάλαβε με, εσύ με την συμπεριφορά σου με ανάγκασες να το κάνω αυτό.~
Πιάστηκα.
Κοιτάω το κινητό να δω την ώρα δύο αναπάντητες κλήσεις.
Είναι επίμονος τελικά.
Θα διαβάσω τα μηνύματα που μου έστειλε, να δω τι συμβαίνει.
Ολόκληρα κείμενα δίχως ουσία, γεμάτα εγωισμό και απάθεια.
Γελάω.
Αυτή η επιμονή μου να διαλέγω ανάξιους άντρες με ξεπερνά.
Γελάω ξανά.
Συνεχίζω και διαβάζω, απλή περιέργεια πλέον.
Να δω πόσο χαμηλά θα πέσει.
Στα μάτια μου, έφτασε πάτο.
Η μοναδική απάντηση που πήρε.
-Ναι κάτι έκανα λάθος και εγώ φταίω.
Έκανα λάθος και φταίω που δεν με εκτίμησα και δεν με αγάπησα,
αφήνοντας ανάξιους ανθρώπους σαν εσένα να με χειραγωγούν σαν σκουπίδι,
ενώ είμαι θησαυρός και ίσως ο μοναδικός που θα περάσει από την εγωιστική ζωή τους.
Διέγραψα τα πάντα.
Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα,
η μέρα που μου αξίζει να ζήσω.
Υ.Γ όποια κι αν είναι η περίπτωση, όχι μάτια μου δεν έκανες κάτι λάθος, ούτε φταις εσύ αν κάποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει αυτό που πραγματικά αξίζεις.
Και ΌΧΙ η ψυχολογική και σωματική βία δεν είναι δείγμα αγάπης.
Είναι δείγμα ότι ο θύτης πρέπει να πάει σε ψυχίατρο να λύσει τα θέματα του, όχι πάνω σου.
Να σε εκτιμάς και να σε αγαπάς.
Τραγούδι Beth Hart and Joe Bonamassa – I’ll Take Care Of You αφιερώστε το στον εαυτό σας.
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
