Έχω απέναντι την οθόνη του υπολογιστή μου. Μια νέα συνομιλία αρχίζει.
Πολλά κοινά, έχουμε, λέει το φατσοβιβλίο. Χμμμ! Για να δούμε, πάλι!
Δε θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά…
Αν σου πω πόσες και πόσες φορές, ενθουσιάστηκα με ανθρώπους εξ’ αρχής, πόσο γέλασα ή έκλαψα μιλώντας τους, πόσα περίμενα και άλλες πάλι, από τις πρώτες κουβέντες, ήξερα ότι απλώς έχουμε κάποια κοινά. Σύνδεση ψυχής, όμως όχι. Κι αυτό, διαισθητικά, αν θες, φαίνεται από τις πρώτες κουβέντες. Πρέπει να έχεις πολλή μαεστρία στο λόγο σου για να την “πατήσω”, πια. Να είσαι σίγουρος για αυτό.
Εμένα που με βλέπεις, έχω περάσει ώρες ατελείωτης μοναξιάς, παλεύοντας να κρατήσω ανθρώπους, σχέσεις, φιλίες. Δεν μπορώ όμως να σου μετρήσω, πόσες φορές ήλπιζα ότι θα εξελιχθεί σε πραγματική σχέση, ζωντανή, ζεστή, με υπόσταση. Πόσες φορές έκλαψα, στο ανέφερα ήδη, ε; Αυτό δεν μπορώ ακόμα να το μετρήσω. Ας πούμε, ότι ήταν τόσο όση και η ανάγκη της επικοινωνίας μου.
Έδωσα, πήρα, μοιράστηκα, πλανήθηκα, έχασα, με έχασαν. Παρ’όλα αυτά, – τι σου είναι ο άνθρωπος – ελπίζω ότι έχω σημαντικά μειώσει τις πιθανότητες να πέσω ξανά, σε λακκούβες με σκατά, στην πλάνη της τριανταφυλλένιας αγκαλιάς, που στην πορεία, αποδείχθηκε το Ακάνθινο Στεφάνι, σαν εκείνο του Μαρτυρίου, και φιλί, σαν αυτό του Ιούδα.
Υποστήριξη, μόνο εκ του μακρόθεν, μη χάνουμε και τη βολή μας, είναι και η βενζίνη ακριβή, (το έχω ακούσει και αυτό σαν δικαιολογία), μην είμαστε και πλεονέκτες, ε!
Ε, λοιπόν, ευτυχώς, εκείνους τους δρόμους του πόνου, τους έκλεισα, μια για πάντα, εγώ. Ελάχιστα τα αιτήματα που δέχομαι πια και ακόμα λιγότερες οι συνομιλίες μου. Γιατί όλα αυτά που τώρα εσύ βαφτίζεις λόγια αγάπης, ίσως για μένα, δεν είναι.
Αλήθεια, όμως, πες μου; Τι βαφτίζεις εσύ “αγάπη”; Ένα όμορφο σώμα, ένα πρόσωπο; Άραγε, μια χούφτα καλά επιλεγμένων φωτογραφιών, είναι αρκετές ώστε να μπορέσεις να κρίνεις αντικειμενικά; Γιατί, ξέρεις, ε; Οι περισσότεροι, τις πιο καλές βάζουμε, τόση επιμέλεια, σου λέω!
Ωραία, αλλά φθαρτά, βρε, φίλε μου! Μεγάλη πλάνη. Εγώ θέλω να σου λείπω και να μου λείπεις και συ, σε κάθε φάση της ζωής μου ή της δικής σου, αντίστοιχα. Όχι μόνο όταν δεν είσαι εσύ καλά. Γιατί τότε, δε σου λείπω. Τότε, με χρησιμοποιείς περίτεχνα για να νιώσεις ΕΣΥ καλύτερα.
Οπότε, νέε μου φίλε, διάβασε αυτά που σου γράφω, πριν πάμε στα παρακάτω, αλλιώς, καλύτερα, σταμάτα το εδώ και τώρα.
Πες το “μουρτζουφλιά”, “ανοησία” ή όπως σε βολεύει. Όπως θες, πες το! Εμένα, θα μου επιτρέψεις να το βαφτίσω “αυτοπροστασία”. Δε βρίσκω καταλληλότερη λέξη από αυτήν.
Εύη Μαυρογιάννη
