Βολεμένες ζωές σε σχέσεις χωρίς συναίσθημα οι περισσότερες σήμερα. Γιατί άραγε; Ίσως γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές. ‘Ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι μας’ όπως έλεγαν οι παλιότεροι, ένα αυτοκίνητο, η σιγουριά ότι η ζωή κυλά χωρίς να λείπουν τα βασικά, κρύβουν, ωστόσο, την πραγματικότητα. Το σπίτι είναι άδειο στην ουσία, το αυτοκίνητο μεταφέρει ‘άψυχα’ σώματα και η διασκέδαση είναι χαμόγελα που κάνουν τα χείλη να μειδιούν δίνοντας μια αίσθηση πλασματικής χαρά. Ίσως γιατί γνωρίζουν ότι και παρακάτω που θα πάνε δεν θα είναι καλύτερα.
Τα βλέμματα πολλές φορές ανέκφραστα, παγερά, οι καρδιές “κλειδωμένες”, διστακτικές σε καθετί καινούργιο, τα σώματα διψασμένα για ένα ευκαιριακό και πρόσκαιρο σμίξιμο χωρίς συναίσθημα κι ευαισθησίες. Ίσως γιατί κάποιοι ρομαντικοί πιστεύουν ότι με τον καιρό κάτι μπορεί ν’ αλλάξει. Γιατί το ολόψυχο δόσιμο γίνεται χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα. Αφοσίωση ονομάζεται, ‘παράδοση’. Γι’ αυτό και η υπομονή, η παραμονή σε κάτι που από καιρό έπαψε να υφίσταται, εγκατέλειψε, χάθηκε. Ταλαιπωρία όμως ψυχική, βάσανο ανείπωτου κι απερίγραπτου πόνου, δακρύβρεχτες βραδιές γεμάτες μοναξιά. Έτσι ό,τι κι αν είναι αυτό που κρατά και δένει σε δυσχερείς καταστάσεις που πληγώνουν, δεν αξίζει τόση υπομονή. Η ζωή περνά γρήγορα, χάνεται ανεπαίσθητα σαν ένα πετάρισμα του ματιού, σαν ένας χτύπος ρολογιού. Η ζωή είναι μικρή για ψεύτικες αγκαλιές, παγωμένα φιλιά και λέξεις που το μόνο αληθινό που έχουν είναι τα γράμματα που τις αποτελούν. Μακριά λοιπόν από τις εύκολες λύσεις της απλής συνύπαρξης, μακριά από τη βόλεψη, την υποκρισία.
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
