Άνοιξαν τα σχολεία, μα εγώ δεν είμαι πια παιδί

 

Πριν λίγες μέρες ανοίξανε τα σχολεία.
Πλημμύρισαν οι δρόμοι με μικρά και μεγάλα παιδιά, φορτωμένα τις βαριές τσάντες τους, να πηγαίνουν και να έρχονται άλλοτε γελαστά κι άλλοτε αγχωμένα. 
Κουδούνια που χτυπάνε, φωνούλες και γέλια κι εκείνη… αχ εκείνη η μοναδική μυρωδιά του καινούριου βιβλίου, που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια και να ανοίγεις διάπλατα τα πνευμόνια και την ψυχή, να μπούνε μέσα οι θύμησες, να ξυπνήσει εκείνο το παιδί που ήσουν κάποτε κι εσύ και που ποτέ δεν έπαψε μια υπόσταση του να κουρνιάζει παραπονιάρικα μέσα σου.
 
Δεν ξέρω… 
Ίσως τελικά ο Σεπτέμβρης να ήταν ο πιο αγαπημένος μήνας του χρόνου για μένα! 
Σηματοδοτούσε πάντα μια καινούρια αρχή. 
Επέστρεφαν όλοι – γείτονες, συγγενείς, φίλοι – από χωριά και εξοχικά και ασφυκτιούσαν ξανά οι γειτονιές από σουλάτσα, κουβεντολόγια, παιδιά που παίζανε ακούραστα: μήλα, τζαμί, κορόιδο, αγαλματάκια, κυνηγητό, λάστιχο, σχοινάκι, μπάλα, κουτσό και τόσα άλλα υπέροχα αυτοσχέδια ομαδικά παιχνίδια.
Γέλια και φωνές, μαλώματα και ματωμένα γόνατα, μαμάδες που φώναζαν: “Θανασάκηηη, έλα να φας το αυγό σου!…” 
 
Ποιός είχε ανάγκη τότε από smartphone και PS4, από Internet και social media; 
Δεν υπήρχαν, δεν τα ξέραμε, δε μας χρειάζονταν. Φανταζόμασταν, αυτοσχεδιάζαμε, δημιουργούσαμε μόνοι μας τα σπίτια για τις κούκλες μας από χαρτόκουτα και τα φορέματα τους από ρετάλια που πέφτανε στα χέρια μας.
 
Κι ανυπομονούσαμε να ανοίξει το σχολείο. 
Καθένας για τους δικούς του λόγους. 
Για μένα ήταν σαν να άνοιγε  μια τεράστια πύλη ενός καινούριου κόσμου. 
Ενός κόσμου άγνωστου κάθε φορά, που όμως υποσχόταν άπειρες γνώσεις, απαράμιλλα ταξίδια του νου στα πέρατα του, νέες εμπειρίες, σωτήρια φυγή από τα προβλήματα στο σπίτι, εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
 
Επέστρεφα, θυμάμαι, κι αποζητούσα μια ήσυχη γωνιά, κάπου γύρω από το σπίτι και κάτω από το φθινοπωρινό ήλιο. 
Κι εκεί άρχιζαν εκ νέου τα όνειρα… 
Παρέα με τα καινούρια μου βιβλία που τόσο βιαστικά τα άνοιγα να χαθώ στις εικόνες τους, να μεθύσω από την ευωδιά τους, να διαβάσω νέα πράγματα γι αυτόν τον παράξενο τεράστιο κόσμο που μας κρατούσε στριμωγμένους σε μια αδιόρατη σχεδόν, απ’ τα ψηλά, κουκκίδα του.
 
Το λάτρευα το σχολείο… 
Κι ας μην μπορούσα να φοράω τις μοδάτες ποδιές και τα επώνυμα ρούχα και παπούτσια, όπως άλλα παιδιά. 
Ας περπατούσα ώρα πολλή για να πάω και να γυρίσω, μέσα στη βροχή και την παγωνιά, με τα δάχτυλα στα πόδια μου πρησμένα από τις χιονίστρες. 
Κι ας μην ήταν όλοι οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές καλοί και δίκαιοι, με αγάπη για τους μαθητές τους. 
Κι ας έφαγα ξύλο, χωρίς να φταίω, από δάσκαλο. 
Ας έτρεμα κάθε φορά που με σήκωναν για μάθημα, παρότι ήμουν πάντα διαβασμένη. 
Ας μην είχα σωστή θέρμανση στο σπίτι μου, ούτε καν δικό μου δωμάτιο ή γραφείο. 
Ας μην είχα βοήθεια από κανέναν, βλέπεις εκείνα τα χρόνια πολλοί γονείς δεν είχαν βγάλει καν το Δημοτικό! 
 
Ναι το λάτρευα το σχολείο! 
Για όλα αυτά που προανέφερα και για πολλά άλλα που ίσως δε θυμάμαι ή ίσως δε συνειδητοποίησα ποτέ. 
Ίσως, γιατί είναι απλά μαγικό να είσαι παιδί και να νιώθεις πως έχεις όλη τη ζωή και τον κόσμο στα πόδια σου! 
Και με αυτήν την εξαίσια αίσθηση της αιωνιότητας, έχεις ήδη νικημένο ακόμα και τον ίδιο το θάνατο! 
 
Πέρασαν τα χρόνια… 
Πόσο γρήγορα πέρασαν, αλήθεια! 
Δεν είναι πια μαγικό το ταξίδι, αφού η αίσθηση της αιωνιότητας μας έχει εγκαταλείψει από καιρό. 
Όμως συνεχίζουμε, για να μην τη στερήσουμε από τα παιδιά μας, οφείλουμε να σφιχταγκαλιάσουμε τα δικά τους όνειρα, αφού προδώσαμε τα δικά μας. 
 
Δεν είμαι πια παιδί… 
Κι είναι ώρες που μου λείπει αφάνταστα αυτό. 
Όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, που μου φέρνουν τα παιδιά μου τα καινούρια τους βιβλία στο σπίτι, που βγαίνουμε να ψωνίσουμε τα σχολικά είδη που τους ζήτησαν, που τα βλέπω από το μπαλκόνι να περπατάνε κάτω στο δρόμο, φορτωμένα τις βαριές τους τσαντούλες, κάτι νιώθω… 
 
Κάτι περίεργο, κάτι μαγικό… 
Σαν να με τυλίγει μια παράξενη και γλυκιά αύρα και να μου ψιθυρίζει τρυφερά στο αυτί: 
 
“Κοίτα… Η αιωνιότητα είναι ακόμα εδώ!”
 
Και χαμογελώ σαν παιδί και πάλι. 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *