Eίναι δική μας η ζωή, δικό μας και το πάρτι!
Δική μας η ζωή, δικό μας και το πάρτι!
Καμία φορά κάνω τα στραβά μάτια. Άλλες φορές προσποιούμαι ότι δεν άκουσα. Έτυχε επίσης να κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Τα έχω κάνει όλα και το παραδέχομαι. Θα συνεχίσω να το κάνω και αυτό είναι υπόσχεση στον ίδιο μου τον εαυτό.
Έχω την εντύπωση πως αντιδράσεις όπως η αδιαφορία και το γράψιμο στα παλιοπάπουτσα είναι ευεργετικές για την ψυχική μου υγεία. Γιατί απλά αν κάτι πρέπει να προστατέψω σαν δράκαινα, αυτό είναι η ψυχή μου και μόνον αυτή. Σε περίπτωση που αφήσω να μου τη μολύνουν τότε έχω χάσει το παιγνίδι και αυτό δε θα το επιθυμούσα σε καμία περίπτωση.
Αδιαφορώντας λοιπόν απέναντι σε ό,τι πάει να χαλάσει τη διάθεσή μου, εγώ φοράω στραβά το καπελάκι μου και σφυρίζω τον δικό μου τον σκοπό.
Δεν μπορώ να αλλάξω κανέναν κόσμο, δεν τρέφω καμία ψευδαίσθηση. Μπορώ όμως να προστατέψω εμένα φροντίζοντας να μη με πάρει η μπάλα εκεί που θέλει αυτή.
Αρνητικοί και κακόβουλοι άνθρωποι ένα σωρό γύρω μας, κομπλεξικοί και αρρωστημένοι άλλοι τόσοι. Ας μην τα βάζουμε μαζί τους. Αρκετό βάρος έχουν ήδη σηκώνοντας τον δικό τους εαυτό. Ας κοιτάμε την πάρτη μας και την ψυχούλα μας. Αυτήν αξίζει να φυλάμε σαν σπάνιο και ακριβό διαμάντι. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ να σφυρίζουμε τον δικό μας τον σκοπό. Σε αυτόν που ξέρουμε εμείς να χορεύουμε καλύτερα. Δική μας η ζωή, δικό μας και το πάρτι! Και σε αυτό το πάρτι τις προσκλήσεις τις μοιράζουμε μόνο εμείς, ναι;
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
