Μίσηθρον
Κάποιος είπε: ” Ν’ αγαπάμε περισσότερο μέχρι να μην πονάει άλλο πια.”
Κι όμως, πάντα πονάει.
Και θα συνεχίσει να πονάει με τρόπο βασανιστικά σιωπηλό…
Μέχρι να φωνάξω δυνατά ” – Αγαπώ για να μη μισώ! ”
Γιατί δεν μπορώ να μισήσω.
Μόνο να θρηνήσω.
Για όσες αγάπες ήταν διάττοντες αστέρες.
Μου δώρισαν τη στιγμιαία λάμψη τους, χρεώνοντάς με το αιώνιο σκότος του φευγιού τους.
Κι ας μένω πίσω αγαπώντας διπλά, ενώ εκτίω ποινή ξένου εγκλήματος.
Όσοι φέρουν μέσα τους το βαρύ στοιχείο του να νιώθουν, πάντα θα φυλακίζονται ερήμην του εαυτού τους.
Ιδού η καταδίκη μου.
Να μην μπορώ να κάνω μίσος την αγάπη.
Το παραδέχομαι.
Αγαπώ γιατί δεν μπορώ να μισήσω.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
