Το δυάρι
Στην οθόνη του κινητού μου εμφανίζεται ένα ζεστό αυγουστιάτικο απογευματάκι το όνομά της. Παραξενεύομαι για τον απλούστατο λόγο πως δε με ψάχνει ποτέ μια απόλυτα φυσιολογική ώρα, μιας και η ζωή της διαφέρει κατά πολύ από τη δική μου τώρα πια. Απαντάω με κομμένη την ανάσα και περιμένω να σκάσει η βόμβα.
«Χθες ήταν η τελευταία νύχτα στο δυάρι», μου λέει. «Δεν αποχαιρετώ μόνο ένα σπίτι, μα ένα κάρο αναμνήσεις, ίσως και μια άλλη ζωή που μου φαντάζει τώρα πολύ μακρινή». Την αφήνω να τελειώσει τις σκέψεις της. Ξέρω πως είναι έτοιμη να κλάψει. Η φιλία μας μετράει πολλά χρόνια, όταν το δυάρι υπήρχε ακόμα μόνο σαν μια σκέψη στο μυαλό της. Έχω τις δικές μου εικόνες από το διαμέρισμα αλλά και τις εικόνες που μου πέρασε η ίδια όλο αυτό το διάστημα. Οι περισσότερες όμορφες. Κάποιες κωμικές μέχρι δακρύων.
«Κλάψε», της λέω. «Δεν είναι παράλογο. Δώσε στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται για να δεχτεί την αλλαγή». Είμαστε και οι δύο σίγουρες ότι αυτό θα συνεχίσει να πονάει για λίγο ακόμα, όμως το καινούριο σπίτι είναι εκεί έτοιμο να αγκαλιάσει μια όμορφη οικογένεια. «Θα το αγαπήσεις και αυτό, θα δεις. Η ζωή πάει μπροστά και προχωράμε μαζί της. Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε. Έχουμε νέα δεδομένα και ανάγκες. Αλίμονο αν έμεναν στάσιμοι οι άνθρωποι».
«Μεγαλώνουμε», μου λέει, «Όλα αλλάζουν, τίποτα δε μένει το ίδιο».
«Μεγαλώνουμε», απαντώ και είναι ευλογία. «Μπορεί να μην υπάρχει δυνατότητα να πάμε πίσω στο χρόνο, μα μπορούμε να ανατρέχουμε στις αναμνήσεις μας κάθε που νιώθουμε την ανάγκη. Εκεί θα βρίσκουμε πάντα ό,τι αφήσαμε πίσω μας, όπως ακριβώς εκείνο το ταξίδι μας, θυμάσαι; Ποτέ δεν σταματήσαμε να αναπολούμε τον Αύγουστο του ’09 στα νησιά του Αιγαίου. Το πιο όμορφο ταξίδι μας, λέγαμε πάντα. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις μας με την ψηλή να οδηγεί μια στάλα αμάξι και την όμορφη για συνοδηγό να διαβάζει ανάποδα το χάρτη. Με εμάς τις δύο στο πίσω κάθισμα να γελάμε χωρίς σταματημό. Μπορούμε με το μυαλό μας να βολτάρουμε πάλι στα στενάκια της Μυκόνου, να πίνουμε τα σφηνάκια μας πλάι στην παγωμένη θάλασσα, να αγοράζουμε ενθύμια από το νησί της Τήνου αφού πρώτα προσκυνήσουμε την Παναγιά. Με το μυαλό μας έχουμε τη δυνατότητα να χορέψουμε πάλι μεθυσμένες την «Πριγκιπέσα» του Μάλαμα, σε εκείνο το μαγαζί κοντά στο λιμάνι της Σύρου μετά από το πρωινό μας μπάνιο σε μια παραλία που οι ντόπιοι την ονομάζουν Αχλάδι. Είναι και οι φωτογραφίες μας μαρτυρίες αδιάσειστες, με εκείνο το χρωματιστό χαμόγελο που φωτίζει ολόκληρο το πρόσωπό μας. Το πιο όμορφο χαμόγελο, αυτό της ανεμελιάς και της νιότης που διψάει να ανακαλύπτει και λατρεύει να ερωτεύεται. Έχουμε πάντα αυτό το καλοκαίρι μας και αν τα χρόνια περνούν και όλα γύρω μας αλλάζουν αυτό δεν μπορεί να αλλοιωθεί ούτε να σβήσει από τις μνήμες και τις καρδιές μας γιατί όλα αυτά σηματοδότησαν την δική μας χρυσή εποχή».
Έτσι ακριβώς και το δυάρι. Οφείλεις να το φυλάς πάντοτε μέσα στην καρδιά σου. Συμβολίζει την εποχή της ελευθερίας και της ενηλικίωσής σου. Εκεί μέσα γνώρισες καλύτερα εσένα, μεγάλωσες, ωρίμασες, ερωτεύτηκες και γύρισες μια μέρα πίσω παντρεμένη, μάνα πιο μετά. Χθες κλείδωσες για τελευταία φορά μια πόρτα μα άνοιξες στη συνέχεια μια άλλη. Η ζωή προχωράει και αυτό είναι υπέροχο!
Να θυμάσαι πως στην καρδιά μας υπάρχει πάντα χώρος για όλα όσα ζήσαμε και αγαπήσαμε πολύ. Οι θύμησες είναι τα λιμάνια μας. Εκεί μπορούμε να δένουμε τη βαρκούλα μας και να ρίχνουμε τη μικρή μας άγκυρα. Έτσι αντλούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε να περπατάμε στα δρομάκια της ζωής όποτε οι βοριάδες έχουν τα κέφια τους.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
