Εγώ επέλεξα εσένα ν’ αγαπώ
Το ξέρω πως είναι ουτοπικό να σ’ αγαπώ.
Μα σ’ αγαπώ.
Δεν αγκαλιάζεις τη ζωή μου, ίσως τελικά δεν την αγκάλιασες ποτέ.
Δε μου’ δωσες ψυχή, αρνήθηκες εξ αρχής να το κάνεις κι ήταν οδυνηρό αυτό, που ‘χω μάθει πάντα με ψυχή εγώ να κοινωνώ.
Δεν είσαι εδώ.
Δε θα ‘σαι ποτέ ξανά.
Ίσως και στον παρελθόντα χρόνο, απλά να νόμισα πως ήσουνα εδώ.
Όμως σ’ αγάπησα…
Κι ακόμα σ’ αγαπώ.
Και δε μου λείπει η λογική. Βλέπω πλέον ξεκάθαρα την πραγματικότητα.
Εδώ που τα λέμε, θαρρώ πως την έβλεπα από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα το βλέμμα σου.
Αλλά, βλέπεις, δεν ήθελα άλλη πραγματικότητα σιμά μου.
Απηύδησα από δαύτην πια.
Με κούρασε, με διέλυσε, με ισοπέδωσε.
Εγώ κι αυτή είχαμε πάντα τις χειρότερες σχέσεις.
Κι όσο κόντρα της πήγαινα εγώ, τόσο βάναυση γινότανε εκείνη, τόσες τρικλοποδιές ύπουλα κι ανάλγητα μου έβαζε στο διάβα μου.
Λίγη ζωή ήθελα μόνο, να πάλλεται πιο γρήγορα η καρδιά και να χτυπά πιο δυνατά.
Και λίγο παραμύθι.
Κι ας ήξερα πως ούτε ήθελες, ούτε και μπορούσες αυτό εσύ να μου το δώσεις.
Όμως σ’ αγάπησα…
Κι ακόμα σ’ αγαπώ.
Και δεν ευθύνεσαι εσύ γι αυτό, κι ας έκανες απ’ τη μεριά σου λάθη ασυγχώρητα.
Παρά μόνο εγώ.
Για μένα, ευθύνομαι εγώ και μόνο εγώ.
Εγώ επέλεξα να σε ξεχωρίσω, ενώ κραύγαζε το πράγμα ότι ήσουν μια από τα ίδια, μια επανάληψη φτηνή.
Εγώ επέλεξα να διερευνώ, μέσα από κάθε λέξη σου και πράξη, την ψυχή σου και να παραβλέπω τα σκοτάδια της, μονίμως δικαιολογώντας τα, και να της προσδίδω όμορφα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ αν όντως τα είχε ή αν ήθελα απλά να τα έχει.
Ναι…
Εγώ επέλεξα να εθελοτυφλώ και να επιμένω, να υποφέρω και να περιμένω, να χτίζω όνειρα κι ευθύς μετά να τα γκρεμίζω.
Ναι…
Εγώ επέλεξα να σ’ αγαπήσω.
Κι ακόμα σ’ αγαπώ.
Και σ’ αγαπώ για όλα αυτά που μ’ άφησες να δω, μα πιότερο για όσα νόμισες καλά πως μου’ χες κρύψει.
Και σ’ αγαπώ για όλα τα άσχημα και τα όμορφα που εισέπραξα από σένα.
Και σ’ αγαπώ, γιατί σαν σε είδα είπα μέσα μου βαθιά, πως ναι, εσένα θέλω ν’ αγαπήσω.
Δεν ξέρω το γιατί..
Νήμα αόρατο με έδεσε με σένα απ’ την αρχή.
Με τύλιξε σφιχτά και με έσειρε μαζί σου σε μονοπάτια ανήλιαγα και μαύρους ουρανούς.
Προσπάθησα να κόψω αυτό το νήμα, κάποιες φορές πίστεψα πως τα κατάφερα, πως βγήκα νικήτρια από την αναμέτρηση μου με αυτήν την εμμονή και εξάρτηση μαζί.
Μπα…
Λάθος εκτίμηση.
Τι κι αν μου’ παν πως δεν άξιζες;
Τι κι αν το’ πα κι εγώ;
Και ποιος τάχα έχει το δικαίωμα να ορίζει την αξία των ανθρώπων;
Σε ποιο τάσι τη ζυγίζει και βγάζει πόρισμα σωστό;
Δεν πειράζει που’ φυγες δίχως ένα “σ’ αγαπώ” να μου ψελλίσεις.
Δεν πειράζει που τόσα όνειρα αποκοιμήθηκαν δακρυσμένα.
Δεν πειράζει που δε θα μου απευθύνεις ποτέ ξανά, έστω, μια λέξη.
Δεν πειράζει που δε θα σε ξαναδώ.
Εγώ εσένα επέλεξα πολύ να αγαπήσω.
Εσένα κλείδωσα μες στην καρδιά και το μυαλό μου.
Κι εσένα επιλέγω να συνεχίσω ν’ αγαπώ.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
παρα πολύ όμορφο και δεν πειράζει αν δεν αλήθεψαν τα όσα ονειρευτήκαμε Η ομορφια υπάρχει στο τι νομίσαμε πως είδαμε Κι ας μια ψευδαισθηση ήταν εκείνο το ψέμα ακόμα μέσα μας ίσως να ζεί