Μήπως τελικά ο Τζόκερ δε βολεύει;

Ο Τζόκερ λοιπόν αποδεικνύεται ως φαινόμενο (και φυσικά δεν εννοώ το ότι σπάει ταμία η προβολή του παγκοσμίως στους κινηματογράφους), αυτό δεν χρειάζεται επιβεβαίωση από μια απλή συντάκτρια. Τα εισιτήρια που έχουν κοπεί το αποδεικνύουν περίτρανα και εννοείται πως οι συντελεστές δεν περιμένουν τη δική μου επιβεβαίωση ως προς την επιτυχία τους. Το ζήτημα όμως που έρχεται ως τροφή για σκέψη είναι η ουσία αυτού που πραγματεύεται στο σενάριο του.

 

Οι ψυχικές ασθένειες που μαστίζουν την εποχή μας είναι το ζήτημα και η περιθωριοποίηση που βιώνουν οι εκάστοτε Τζόκερ της καθημερινότητας μας. Αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους εύκολα γυρνάμε την πλάτη μην αντέχοντας να αντικρίσουμε τις αιτίες που τους οδήγησαν στις διαταραχές τους. Αυτοί που φωνάζουν απελπισμένα ζητώντας τη βοήθεια μας και τη στήριξη μας. Εκείνοι που μας υπενθυμίζουν πως ο κόσμος ο πλαστός και ο ωραιοποιημένος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μα πολύ περισσότερο μας τονίζουν πως η λογική από την παράνοια χωρίζεται από μια λεπτή κλωστή που αν κοπεί σε περνάει στην απέναντι όχθη. Αυτή στην οποία ο καθένας μπορεί να περάσει χωρίς εξαιρέσεις μέσα σε μια στιγμή.

 

Έτσι ίσως είναι αυτή η αλήθεια που κάνει κάποιους να ενστερνίζονται τον στρουθοκαμηλισμό απέναντι στην ιστορία του Τζόκερ. Γιατί τις περισσότερες φορές το πιο δύσκολο είναι να κοιτάξουμε το πρόσωπο μας στον καθρέφτη και να μπούμε στην θέση του άλλου. Είναι δύσκολο να αντικρίσεις κατάματα την πραγματικότητα σου και είναι ευκολότερο να γυρίσεις την πλάτη  στις πληγές του άλλου.

 

Έτσι εύκολα γίνεται κατανοητό πως ο Τζόκερ δε βολεύει, γιατί αυτός θα μας φέρει απέναντι στις ευθύνες μας προς την κοινωνία και πολύ περισσότερο σε αυτές προς εμάς τους ίδιους.