Η αγάπη ποτέ δεν ήταν η εύκολη διαδρομή, αλλά μόνο αυτήν ξέρω!
Ξέρω πως είναι πολύ μακρύς ο δρόμος.
Πώς δεν είναι ευθεία.
Ξέρω πως έχει επικίνδυνες στροφές, καμπύλες.
Ξέρω πως έχει ανωφέρεια και κατωφέρεια σε ακανόνιστα σημεία, εκεί που δεν το περιμένω.
Κι ενώ βαδίζω ομαλά, ξαφνικά χρειάζομαι κόπο πολύ για να συνεχίσω και ν’ ανέβω την ανηφοριά∙ λαχανιάζω, ιδρώνω, κόβονται τα πόδια μου.
Κι άλλοτε πάλι, εντελώς ξαφνικά έχει κατηφόρα, και ξεκουράζομαι και με γρήγορες δρασκελιές και πρόσωπο χαρούμενο τη διασχίζω.
Γι’ αυτό κρατάει άλλωστε, τόσο λίγο η χαρά.
Ξέρω πως είναι πολλά τα χιλιόμετρα. Πως παίρνει χρόνο πολύ για να φτάσω στο τέρμα, κι οι εποχές αλλάζουν, και ο καιρός αλλάζει.
Θα με πετύχουν μπόρες, καταιγίδες, θα βραχώ, θα τσαλακωθώ, θα κουρελιαστούν τα ρούχα μου. Θα χάσω την ορατότητα, καλά δε θα βλέπω τον ορίζοντα.
Μπορεί έτσι όπως λυσσομανάει να με παρασύρει και στο χείλος να φτάσω κανενός γκρεμού.
Πολλά τα χιλιόμετρα. Σε άλλα άσφαλτο, σε άλλα πέτρες, χώμα, χαλίκι. Θα πέσω, θα χτυπήσω, θα πληγωθώ.
Θα χαθώ, οπωσδήποτε κάποια στιγμή θα χαθώ.
Σαν θα βρεθώ σε διασταυρώσεις και τρίστρατα, και δε θα ξέρω ποιο δρόμο να πάρω. Το gps της καρδιάς δεν έχει πάντα καλό σήμα.
Θα κινήσω προς λάθος κατεύθυνση και όταν φτάσω σε λάθος προορισμό, τότε μόνο θα το συνειδητοποιήσω, κι έτσι για να ξαναπάω στο σωστό, θα θέλω διπλάσιο, τριπλάσιο χρόνο, καθώς θα πρέπει να γυρίσω πίσω και στο διλημματικό εκείνο κόμβο πάλι να διαλέξω προς τα πού θα πάω.
Και πάλι προσοχή. Θα κουραστώ, μπορεί κανένα οτοστόπ να κάνω, μπορεί να γυρίσω να κοιτάξω πίσω τι άφησα.
Έχει, άλλωστε, πολλές παρακαμπτηρίους, πετάγονται από δεξιά κι αριστερά διάφοροι διερχόμενοι, πεζοί ή εποχούμενοι, άλλοτε προθυμοποιούνται να με πάρουν μαζί τους, να φτάσουμε σ’ αυτό το «τέρμα» γρήγορα μαζί, άλλοτε είναι τόσο αργοί που κι εμένα με καθυστερούν.
Να προσέχω τη σήμανση: τα όρια ταχύτητας, να μην μπαίνω με απαγορευμένη φόρα στα στενά.
Τα STOP, κάπου κάπου πρέπει να σταματάω, να ελέγχω, να δω τι κάνουν οι άλλοι, δεν είμαι μόνη σου στο δρόμο, έστω κι αν η ατέλειωτη διαδρομή μου είναι μοναχική.
Να προσέχω τα απαγορευτικά. Δεν επιτρέπεται παντού να μπω. Ξέρω ότι καμιά φορά βολεύει, είναι μπροστά μου το «εκεί» που θέλω κι εγώ πρέπει να πάω γύρω γύρω, ενώ με μία απλή παράβλεψη του απαγορευτικού θα πάω πιο γρήγορα. Θα πάω. Αλλά δυστυχώς, δε θα μπορέσεις να κάτσω πολύ.
Η διαδρομή αυτή έχει απόσταση μεγάλη, δεν είναι δρόμος ταχύτητας.
Αλλά εγώ δεν ξέρω άλλο δρόμο να βαδίσω για να σε βρω.
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
