Βασούλα μου, σ’ αγαπάω
Βάδιζα στην Αγίου Δημητρίου θαυμάζοντας τα «γκράφιτι», όταν μου τράβηξε την προσοχή ένα ποστ με μεγάλα γράμματα. «Βασούλα μου, σ’ αγαπάω», έγραφε. Τι γλυκό, σκέφτηκα, νιώθοντας ένα αγκαθάκι ζήλιας να με τσιμπάει. Πόσο τυχερή αυτή η Βασούλα, συνέχισα να μιλάω στον εαυτό μου. Κι αυτό το «μου»!
Απερίφραστη δήλωση κτητικότητας, αλλά και φροντίδας. Το κορίτσι του, η Βασούλα του, αυτή που, όπως συμπλήρωνε, αγαπούσε. Και το ανακοίνωνε δημόσια. Για να δείξει το μέγεθος της αγάπης του; Για να το δει η Βασούλα και να συγκινηθεί; Ποιος ξέρει.
Αποτελεί ωστόσο ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα ελπίδας. Μια ένδειξη πως σε έναν κόσμο αδιάφορο, κομπλεξικό κι αναίσθητο, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καρδιοχτυπούν για ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα χαμόγελο. Και νέοι άνθρωποι μάλιστα.
Σε μια εποχή λοιπόν που επικρατεί το χρήμα, ο ανταγωνισμός, ο εφήμερος και περιστασιακός έρωτας υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν διαβρωθεί, που δεν αφήνονται να παρασυρθούν από τη χαώδη κοινωνική αποχαύνωση. Νιώθουν, αγαπούν, νοιάζονται, φροντίζουν, ενθουσιάζονται, συνεπαίρνονται. Και είναι όμορφο που συμβαίνει. Τι τυχερή που είσαι βρε Βασούλα!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
