Θα είμαι εγώ εκεί για εσένα, μαμά!

Θυμάμαι τη μέρα που μπήκες μέσα στο δωμάτιο κι έκατσες δίπλα μου. Μου χάιδευες τα μαλλιά και απλά με κοίταζες με μάτια γεμάτα φόβο. Φόβο για το μέλλον. Φόβο για την ζωή σου και την ζωή μου.

Εγώ όμως ήμουν μπερδεμένη. Δεν μπορούσα να λύσω το μυστήριο που υπήρχε στα μάτια σου.
Το κουβαλούσες μέσα σου. Δεν ήθελες να με πληγώσεις άλλο. Μου ζητούσες συνέχεια συγγνώμη και έκλαιγες. Εγώ όμως σε πήρα αγκαλιά και σου είπα ότι δεν φταις εσύ. Γιατί όντως, δεν έφταιγες εσύ για το πως σου τα είχε φέρει η ζωή.

Ήσουν «υποχρεωμένη» να τα βάλεις με τόσα τέρατα που αντιμετώπιζες στην υγεία σου. Αλλά ένα παράξενο πράγμα: Εσύ, που δεν είχες την υγεία σου, χαμογελούσες πιο πολύ από εμάς τους υγιείς. Ήσουν στην εντατική, κι ενώ εγώ καθόμουν δίπλα σου, μου έλεγες γεμάτη αισιοδοξία «όλα καλά θα πάνε αγάπη μου» τη στιγμή που οι γιατροί έλεγαν το αντίθετο.

Σε κοιτούσα μέσα στα μάτια και έβλεπα το φως, την ελπίδα ότι θα τα καταφέρεις. Και πράγματι, τα ξεπερνούσες όλα!

Σήμερα, που βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της γης, σε άλλη ήπειρο, που είσαι τόσο μακριά αλλά ταυτόχρονα τόσο κοντά μου, θέλω να ξέρεις πως δε θα είσαι ποτέ μόνη. Γιατί πάντα, θα σε σκέφτομαι εγώ. Κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Πάντα θα είμαι εγώ εκεί για σένα, ώστε να τα ξεπεράσουμε όλα μαζί! Και πάντα θα έχεις τη μεγαλύτερη θέση στην καρδιά μου…

ΥΓ. Στη μαμά μου που την αγαπώ από τότε που άρχισε να πάλλεται η καρδιά μου.