Χαραμισμένη αγάπη
Τώρα ο χρόνος μετρά
ένα καλοκαίρι λιγότερο…
Κι ένα φθινόπωρο που πενθεί,
ντυμένο τη θλίψη του
ως τις ρίζες των πεύκων,
μοιρολογώντας τα φύλλα του
που άσκοπα ξεραίνονται και πέφτουν.
Σε ποιά γη
να γίνουν τώρα ζωγραφιά;
Σε ποιού αγέρα το χάδι
να θροΐσουν;
Τώρα ο ουρανός μετρά
κάποια αστέρια λιγότερα…
Κι έναν ήλιο,
που ‘χει χάσει πια για πάντα
κάτι απ’ τη λάμψη του,
κάτι απ’ το φως του,
κάτι απ’ τη βασιλική υπεροχή του.
Κι ένα φεγγάρι ματωμένο,
μαχαιρωμένο από δυο μάτια λάγνα,
που δεν αφέθηκαν να το κοιτάξουν,
ντροπιασμένο από μιαν αγάπη
που δεν μπόρεσε να σώσει.
Για ποιό τραγούδι τώρα
να γίνει στίχος;
Ποιά νύχτα να στολίσει,
που ‘χει γίνει πια κόκκινο δάκρυ;
Τώρα ο έρωτας μετρά
ένα παραμύθι λιγότερο…
Και μια καρδιά που πυρπολήθηκε
απ’ αυτή την ίδια,
της αγάπης που γέννησε,
τη θεριεμένη φλόγα.
Μετρά ώρες,
που αποστραγγίζουνε ζωή..
Μετρά νύχτες,
που δεν υφαίνουν ανατολές..
Μετρά προσμονές,
που γίνανε χίμαιρες..
Σε ποιάν ελπίδα
να σκαλώσουν τώρα πια,
να φέρουν πίσω το χαμόγελο που χάθηκε;
Τώρα η ζωή μετρά
ένα θαύμα λιγότερο…
Μια θυσία περισσότερη…
Και μια βροχή,
που δε θα γίνει ποτέ αγάπη,
τη λύτρωση να φέρει…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
