Ένα ταξίδι επαναπροσδιορισμού της ζωής μου
Ένα ταξίδι θέλω. Ένα ταξίδι. Χωρίς αιτία, δίχως συγκεκριμένο προορισμό. Απλώς να φύγω. Δυο τρία πράγματα στο σάκο, ένα χαμόγελο για «πανωφόρι», τα κλειδιά στο χέρι κι έφυγα. Θα προτιμούσα να έχει ήλιο. Δεν τη θέλω τη βροχή. Με μελαγχολεί. Όλα γύρω σκουραίνουν. Όσο και να τα ξεπλένει η βροχή, θαρρείς, τα χρώματά τους αλλάζουν. Πλησιάζουν τις γκρίζες, μωβ αποχρώσεις του ουρανού. Ήλιος λοιπόν. Μια ωραία λιακάδα. Από εκείνες που το γαλάζιο του ουρανού γίνεται πιο λαμπερό και τα λίγα σύννεφα, που κάποιες φορές «σουλατσάρουν» πάνω του, φαίνονται πιο λευκά, αφράτο βαμβάκι να βουλιάξεις μέσα του. Με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό να με χτυπάει στο πρόσωπο το ελαφρύ αεράκι, με την ένταση του ραδιοφώνου λίγο πιο δυνατή και να πηγαίνω. Μάλιστα κάπου κάπου να σιγοτραγουδάω κιόλας.
Τι ωραία αίσθηση η φυγή. Απελευθέρωση. Μια ανάσα ζωής. Φυγή από μένα, από σένα, από όλα αυτά που θυμίζουν το «μας». Από μένα, που δεν έχω βρει το θάρρος να ζήσω τα «θέλω» μου, προτάσσοντας ένα «πρέπει», κάθε φορά που η ζωή με τραβά παρασύροντάς με στα άγνωστα μονοπάτια της. Από σένα, που δεν έχεις βρει το νόημα σε όσα κάνεις, δεν αποφασίζεις τι πραγματικά θέλεις και ζητάς, κάνοντας έτσι και τη δική μου ζωή άνω κάτω με την αναποφασιστικότητά σου. Από μας, που δεν ξέρω αν πραγματικά είναι «μας». Γι’ αυτό θέλω να φύγω. Να απομακρυνθώ για λίγο απ’ ό,τι με θλίβει, με ταλαιπωρεί, με βασανίζει. Να μείνω λίγο με μένα. Να σταθώ απέναντί μου, να μου μιλήσω με ειλικρίνεια. Γι’ αυτά που αγαπώ και θέλω στη ζωή μου. Για ό,τι με κάνει και χαμογελώ, για ό,τι με γαληνεύει. Γι’ αυτό και θέλω να φύγω. Για ένα ταξίδι επαναπροσδιορισμού της ζωής μου.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
