Έχετε δει κάτι άντρες ασυμβίβαστους που σου δηλώνουν τι ψάχνουν από τη ζωή χωρίς να τους ρωτήσεις, γιατί δε θέλουν να μπουν στο τρυπάκι των πρέπει;
Που δε συμβαδίζουν με καθωσπρεπισμούς, αφού ποτέ δεν μπαίνουν σε καλούπια γιατί τους προκαλούν αλλεργία;
Που τα παντελόνια δεν τα φορούν μόνο για να μην κρυώνουν;
Λέω για εκείνους τους μποέμ τύπους που έχουν μεγαλώσει στο πεζοδρόμιο και που γαλουχήθηκαν από ανθρώπους του υποκόσμου.
Που οι καλύτερες φίλες τους ήταν κοινές γυναίκες, που για το ευρύ κοινό θα ήταν απαγορευμένος καρπός για τη δημόσια εικόνα τους τέτοιου είδους παρέες.
Που μιλούν άπταιστα Αγγλικά πεζοδρομίου κι ας μην έχουν πάει ποτέ σε φροντιστήριο σαν όλους εμάς για να μάθουν τη γλώσσα.
Κάτι τέτοιους τύπους ο κόσμος τους κατηγορεί.
Μιλάει πίσω από την πλάτη τους και η κάθε πράξη τους είναι κατακριτέα.
Αυτοί οι τύποι από τη στιγμή που γνωρίζουν τον εαυτό τους χαράζουν πορεία, που όλοι εμείς σαν να είναι εξωγήινοι τους κοιτάμε από μακρά.
Δεν μπορούμε να τους φτάσουμε, ούτε να τους ακολουθήσουμε.
Εκείνοι όμως μπορούν να εισχωρήσουν στους καλύτερους μα και στους χειρότερους κύκλους.
Ξέρουν ότι όλοι τους κατηγορούν πίσω από την πλάτη τους, μα απαξιούν να ασχοληθούν με μικρά και ανούσια πράγματα.
Αρνούνται να ασχοληθούν με φτωχά μυαλά.
Όλη την ομορφιά τους την κλείνουν μέσα τους και τη χαρίζουν απλόχερα σε ότι και όποιον αγαπούν.
Ραντίζουν με “αγαπώσκονη” τους αγαπημένους τους γιατί έχουν πολύ μέσα τους μιας που έτσι γεννήθηκαν.
Η καρδιά τους είναι μεγάλη και ας τη λαβώνουν κάποιοι σαν κι εμάς.
Δε δίνουν σημασία και παρ’ όλο που εσύ τους βλάπτεις εκείνοι σε αγαπάνε κι ας φέρεσαι κουτά.
Ξέρουν τι είναι ο καθένας, μα δε θυμόμουν μαζί σου γιατί είναι large και η αρχοντιά τους δεν τους το επιτρέπει.
Αυτοί οι τύποι δε γλύφουν.
Αυτοί οι τύποι μόνο δίνουν και σε σένα βρε κουτέ που τον κατηγορείς έχουν δώσει.
Ακόμα και όταν έρθει η ώρα τους για το μεγάλο ταξίδι φεύγουν όρθιοι και περήφανοι.
Και μη νομίζεις, σε βλέπουν που ρίχνεις κροκοδείλια δάκρυα στο αντίο σου, μα έστω και έτσι την τελευταία στιγμή σε αφήνουν να δεις πόσο λίγος υπήρξες απέναντί τους.
Αφιερωμένο!
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
