Ανυπόστατο

Σαν αερικό η παρουσία σου
κι η σκέψη σου,
ένα δίκοπο μαχαίρι.
Μια σπίθα,
από του παρελθόντος τη φωτιά.

Σε κοιτάζω
στου ανυπόστατου σύμπαντος τη θέα.

Σα σε βροχής ψιχάλες,
χτυπούν στο παραθύρι σου
τα δάκρυά μου.
Μα οι σκουριασμένες αναμνήσεις σου,
θαμπώνουν τις σταγόνες.

Σε κοιτάζω
στου ανυπόστατου σύμπαντος τη θέα.
Σε κοιτάζω
κι η μορφή σου,
ακμαία,
σε ένα ηθελημένα
αβάσιμο παρόν.
Σε ένα κατακρεουργημένο παρελθόν.

Ελίνα Δερμιτζόγλου