Ο έρωτας στην εποχή των… ΑμεΑ
Ανήκουμε σε αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο είδος. Είτε συγκαταλεγόμαστε στους «υγιείς», είτε το αντίθετο.
Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν ακριβώς ότι και οι άλλοι, με την μόνη διαφορά πως, βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο ή περπατούν με διάφορα βοηθήματα, ή ακόμα χειρότερα, κυκλοφορούν ανάμεσα μας, βιώνοντας αόρατες αναπηρίες!
Ίδιοι με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους λοιπόν, που κάποια στιγμή στην ζωή τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτό που ονομάζεται «αναπηρία» ή γεννήθηκαν μη μπορώντας να έχουν την ίδια εξέλιξη με τους άλλους.
Μπορείτε να φανταστείτε πως είναι η καθημερινότητα για έναν άνθρωπο με αναπηρία, αν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του όπως οι άλλοι, αν μπορεί με την ίδια ευκολία να απολαύσει μια έξοδο για φαγητό, σινεμά, θέατρο, να φορέσει ό,τι του αρέσει, να φλερτάρει, να διεκδικήσει να αγαπηθεί;
Θα σας πω εγώ…
Απερίγραπτη καθημερινότητα!
Αφού δεν έχεις επιλέξει να φέρεις ένα συγκεκριμένο τίτλο, ούτε να λειτουργείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο, γιατί η ίδια η κοινωνία, της οποίας είσαι μέλος, αρνείται να σε δεχθεί όπως ακριβώς είσαι.
Πως είναι λοιπόν οι σχέσεις των ανθρώπων που ανήκουν σε εκείνους που ονομάζουμε Άτομα με ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ);
Αν κάποιος που θεωρείται αρτιμελής, δυσκολεύεται να συνάψει μια σχέση, σκεφτείτε πως ενδεχομένως να υπάρχει διαφορετικός βαθμός δυσκολίας για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε ένα κόσμο που δεν έχει απλά σχεδιαστεί για αυτούς, ανεξάρτητα με την δική τους ιδιαιτερότητα. Ειδικά δε, όταν κληθεί να το αντιμετωπίσει κάποια στιγμή στη ζωή του, έχοντας μάθει να λειτουργεί διαφορετικά μέχρι τότε και να είναι αυτόνομος.
Αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση (επιτέλους) από το κοινωνικό σύνολο και την Πολιτεία, παραμένουν τα στερεότυπα από τις προηγούμενες γενιές που θέλουν αυτούς τους ανθρώπους «περιορισμένους» σε θέματα ερωτικά και σεξουαλικά.
Πάντα δυσκολευόμουν να το κατανοήσω αυτό. Δηλαδή οι άνθρωποι που δεν μπορούν να μετακινηθούν, να δουν, να ακούσουν, να μιλήσουν ή να αγγίξουν με την ίδια ευκολία, δεν αισθάνονται, δεν αγαπούν, δε γελούν, δεν μπορούν να χαρούν τη ζωή; δεν έχουν σεξουαλικές ορμές ή πρέπει να τις κατευνάσουν;
Δεν είναι λίγες οι φορές που «φουσκώνουμε» από περηφάνια από τα επιτεύγματα ενός ανθρώπου με ειδικές ανάγκες, ειδικά στον χώρο της τέχνης και του αθλητισμού, του πολιτισμού γενικότερα. Άλλες πάλι, συγκινούμαστε με εικόνες στο διαδίκτυο που απεικονίζουν ένα από τα δύο μέλη ενός ζευγαριού να βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο ή χρησιμοποιούν διάφορα βοηθήματα στην καθημερινότητα τους.
Πως είναι λοιπόν ο έρωτας για έναν ή μεταξύ δύο ανθρώπων με ειδικές ανάγκες;
Και πάλι θα σας πω εγώ!
Ακριβώς όπως πρέπει να είναι, ακριβώς όπως και των υπολοίπων ανθρωπίνων όντων! Διεκδικούν τη χαρά που μπορεί να προσφέρει ο έρωτας και η ανθρώπινη / ερωτική επαφή.
Αυτή τους η «ιδιαιτερότητα», δεν είναι ικανή να τους αποκλείσει από εκείνα που αποζητούν όλοι οι άνθρωποι. Δεν άλλαξαν τα συναισθήματα τους, ίσως περιορίστηκε η ικανότητα τους ως προς την διεκδίκηση αυτών. Αντιθέτως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, βιώνουν το καθετί σε υπερθετικό βαθμό γιατί αναγνωρίζουν την αξία του.
Ψάχνοντας με την σειρά μου αυτό το θέμα στο διαδίκτυο, λίγο σοκαρίστηκα αρχικά και μετά άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω, καθώς ανακάλυψα κάτι που αγνοούσα. Πως εδώ και κάνα δυο χρόνια έχουν κάνει και στη χώρα μας την εμφάνιση τους οι «σεξουαλικοί βοηθοί».
Όπως λοιπόν διάβασα σε ένα σχετικό άρθρο μέσα από την ομολογία ενός ανθρώπου που αυτό είναι το επάγγελμα του :
«…Η υπηρεσία μπορεί να πάρει οποιαδήποτε έκφραση, επειδή το κάθε άτομο είναι διαφορετικό και υπάρχουν τόσες σεξουαλικότητες, όσα άτομα υπάρχουν στον πλανήτη. Οπότε, στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι διεισδυτική συνουσία, μασάζ, χάδια ή απλώς μια βόλτα στο πάρκο, όπου θα κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που έρχονται σε εμένα θέλουν είτε τον οργασμό είτε τη συνουσία, αλλά όταν ερχόμαστε πιο κοντά, αυτό που αποζητούν περισσότερο είναι η συντροφικότητα με έναν άνθρωπο που είναι εκεί, παρών.
Έχουμε την τάση να βλέπουμε τα άτομα με αναπηρία σαν ασεξουαλικά αγγελούδια. Όταν βλέπουμε κάποιον σε αναπηρική καρέκλα, δεν τον αντιμετωπίζουμε ως σεξουαλικό άτομο, δεν τον τσεκάρουμε με τον ίδιο τρόπο που κοιτάζουμε κάποιον μη ανάπηρο. Συνήθως, είτε χαμογελάμε είτε στρέφουμε το βλέμμα μας μακριά, σαν να μην είναι μέσα στο κοινωνικό/ερωτικό παιχνίδι. Αυτή η αντιμετώπιση είναι περισσότερο θέμα άγνοιας ή ακόμη και θέμα συνήθειας. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πως τα ΑμεΑ έχουν άλλα προβλήματα, πιο επείγοντα από το σεξουαλικό ή πώς δεν έχουν καθόλου σεξουαλικές ανάγκες. Εξαιτίας αυτής της ψευδούς πεποίθησης, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βιώνει έναν διαρκή σεξουαλικό αποκλεισμό…»
Ούτε για γέλια, ούτε για κλάματα…
Απλά η εξομολόγηση ενός ανθρώπου που αυτό είναι το επάγγελμα του! Απλά η σημερινή πραγματικότητα. Στέκομαι μόνο σε μία του φράση: αλλά όταν ερχόμαστε πιο κοντά, αυτό που αποζητούν περισσότερο είναι η συντροφικότητα με έναν άνθρωπο που είναι εκεί, παρών.
Ότι και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δηλαδή! Ζητούν έναν άνθρωπο που να είναι εκεί!
Την σκέψη μου έρχεται να συμπληρώσει μέρος από παρόμοια ανάρτηση, ξανά, ενός ανθρώπου που ανέφερε:
«Μην βλέπετε την αναπηρική καρέκλα, δείτε εμένα, Μη με ξεγράφετε. Οι διανοητικές μου λειτουργίες δεν έχουν μειωθεί, ούτε έχω χάσει το ζήλο μου για τη ζωή»
Έτσι ακριβώς λοιπόν! Καμία διαφορά!
Πρέπει να ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας. Να κοιτάζουμε, όχι να βλέπουμε μόνο. Όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται με τον ίδιο τρόπο, Δεν κατηγοριοποιούνται, πληγώνονται το ίδιο και εκνευρίζονται το ίδιο. Έχουν τις ίδιες και απαράλλακτες αισθήσεις. Γελούν, κλαίνε, συγκινούνται αγαπούν το ίδιο με τον καθένα μας ανά τον κόσμο.
Αν επιλέξαμε να τους τοποθετήσουμε εκτός, αφού δεν ταιριάζουν ίσως με τα δεδομένα μας, π.χ δεν μπορούν να χορέψουν το ίδιο καλά σε εμάς, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε!
Ο έρωτας, εκείνο το υπέροχο συναίσθημα, δεν αλλάζει επειδή ο ένας από τους δύο ή και οι δύο ονομάζονται ΑμεΑ.
«..Αυτή τη στιγμή στην κοινωνία ο ανάπηρος θεωρείται ουδέτερο ον, και η σεξουαλικότητά του είναι ένα θέμα που δεν υπάρχει ούτε καν σαν σκέψη. Υπάρχει όμως και καίει αυτούς τους ανθρώπους. Πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό φωναχτά και όχι ψιθυρίζοντας λες και είναι ντροπή.»
Μακάρι, οι επόμενες γενιές, να παραμερίσουν όλα εκείνα τα στερεότυπα που κουβαλούν οι παλαιότερες για να μπορέσουμε επιτέλους να «δούμε» αυτούς τους ανθρώπους όπως τους αξίζει.
Αυτή είναι και η ευχή με την οποία θέλω να κλείσω το παρόν άρθρο και ας μου συγχωρεθούν τυχόν παραλείψεις, αν και προσπάθησα να το καλύψω όσο πιο σφαιρικά μπορούσα.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
