Άνθρωποι με ειδικές ικανότητες
Άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας που έδωσαν μάχη για να κρατηθούν στη ζωή.
Σε οποιαδήποτε ηλικία μες στον χρόνο τους και με οποιονδήποτε τρόπο επέλεξε η μοίρα να τους χρίσει – ξαφνικά και παρά την θέλησή τους – μαχητές.
Άνθρωποι ξεχωριστοί με ορατές ή μη διαφορές. Υπάρχουν, ζουν, αναπνέουν, προσπαθώντας να χωρέσουν την ιδιαιτερότητά τους σε μια στενή φορεσιά αντίληψης και στην θεωρία αλλά και στην πράξη της αποδοχής τους.
Μια αδιόρατη σύγκριση γίνεται ενδόμυχα σε κάθε ευκαιρία μέσα στην αρένα της κοινής καθημερινότητας που δεν συγχωρεί, δεν κατανοεί και δεν περιμένει με υπομονή καθώς είναι φτιαγμένη από μια τελειότητα καθαρά επιφανειακή όμως ιδανική για τα μέτρα της πλειοψηφίας.
Υπάρχουν εκείνοι οι μοναδικοί άνθρωποι που τους διακρίνει σιδερένια σιγουριά, ατσάλινη αυτοπεποίθηση, χαλύβδινη θέληση για ζωή. Όλα τους σφυρηλατημένα με το σφυρί της ατέλειωτης υπομονής, με πληγιασμένα χέρια από τα απανωτά χτυπήματα του εξευτελισμού, της ειρωνείας, της απομόνωσης, της περιθωριοποίησης, της απόλυτης μοναξιάς σε χρόνια τρυφερά που το μόνο που έχουν να θυμούνται είναι απονιά, ωμότητα και υποκρισία.
Και όλος αυτός ο πόνος να μετατρέπεται ως δια μαγείας σε δύναμη ανείπωτη που προσκυνούν αμίλητοι όλοι οι αρτιμελείς του κόσμου τούτου. Μάλιστα οι δεύτεροι, γυρεύουν να έχουν ασπίδα έξωθέν τους όμως γελιούνται οικτρά. Η ασπίδα πρέπει να βρίσκεται πάντα εντός μας και δεν πουλιέται πουθενά και όμως είναι πανάκριβη. Την αγοράζουν μόνο όσοι έχουν πληρώσει σε είδος και είδος θα πει μονάχα μια λέξη: ΠΟΝΟΣ. Που οδηγεί στην κάθαρση και στην αυτογνωσία.
Τελικά αξίζει;
Με σιγουριά θ’ απαντήσω φωνάζοντας :« – Χίλιες φορές, ΝΑΙ!!! »
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους τους ξεχωριστούς, μοναδικούς ήρωες και ασταμάτητους μαχητές της ζωής.
3 Δεκεμβρίου : Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
