Θεατής της ζωής μου
Θέλω να βγάλω μια φωνή δυνατή, μια κραυγή. Ν’ αδειάσουν τα σωθικά μου σκοτάδι. Να φύγει αυτή η μαυρίλα που φώλιασε στην ψυχή μου και τη βουλιάζει, τείνοντας ολοένα και περισσότερο στην απελπισία. Βουβαίνομαι όμως. Γιατί και που ανοίγω το στόμα μου, δεν βγαίνει κανένας ήχος. Λες και κάποιος μου πήρε τη φωνή…
Δεν μου λείπουν οι παρέες, οι έξοδοι. Κι όμως, αν και αποτελώ μέρος αυτού του πολύχρωμου και φασαριόζικου πανηγυριού, δεν με αγγίζει. Παρατηρώ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, χωρίς να νιώθω το παραμικρό. Αυτή την ευφορία εννοώ που νιώθει κανείς, όταν απολαμβάνει τις χαρές της ζωής. Γιατί ζω, μα δεν αισθάνομαι. Τα γέλια και τα φτιασιδώματα, μια μάσκα που σκεπάζει την αλήθεια. Τα μάτια μου κρύβουν καλά την πίκρα και τη θλίψη, μα την ξερνάνε σε κάθε τους κοίταγμα. Κούραση, λέω και ξαναλέω, μην αφήνοντας κανέναν να καταλάβει τη φουρτούνα της ψυχής μου. Κι ας νιώθω ώρες ώρες έτοιμη να καταρρεύσω.
Στέκομαι όμως και παλεύω με τους δαίμονες μου. Άλλοτε πάλι κουλουριάζω τον εαυτό μου σε μια γωνιά στον καναπέ κι αφήνομαι για ώρες αγκαλιά με το κομπιούτερ της τηλεόρασης. Κι από θεατής της δικής μου ζωής, γίνομαι θεατής της ζωής των άλλων. Εκεί νιώθω ότι ζω. Και μ’ αρέσει, γιατί το νοερό μου πέρασμα στην ιστορία της οθόνης είναι αναίμακτο.
Συμπάσχω, χωρίς να πάσχω. Και οι ήρωες γίνονται δικοί μου άνθρωποι, μια παρέα, που αδημονώ να συναντώ καθημερινά. Μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα. Τι είναι αληθινό, τι φαίνεται χωρίς να είναι; Κι έτσι περνάει ο καιρός, με προσπερνάει. Καμιά αλλαγή στη στατική, μονότονη ρουτίνα μου. Μόνο σαν πλησιάζει η νύχτα μ’ αρέσει. Ίσως γιατί μου μοιάζει. Ταιριάζει με το μέσα μου, το σκοτάδι που με έχει κυκλώσει. Δεν ξέρω αν ποτέ όλο αυτό διαλυθεί. Προς το παρόν με έχει αποκόψει από τα πάντα γύρω μου.
Ένας θεατής, ζαρωμένος σε κάποιο από τα σκοτεινά καθίσματα, απομακρυσμένος από τη σκηνή, παρακολουθεί τα δρώμενα, χωρίς, ωστόσο, καμιά συμμετοχή κι ας πρόκειται για τα δικά του.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
