Ασύνηθες συναίσθημα
Κοίτα πως ξεγυμνώθηκαν οι λέξεις μου προσδοκώντας – εν καιρώ χειμώνα- το πολυπόθητο καλοκαίρι σου.
Τρέμουν τα φωνήεντα στην εναπομείνουσα και αποκλειστική ιδέα της θωριάς σου.
Στέκουν ακίνητα τα σύμφωνα στην αβίαστη θύμησή σου. Βυθίζονται πανικόβλητα σε θάλασσα βαθιά και άγνωστη. Κολυμπάνε σε άγρια νερά και αναμετριούνται με πελώρια κύματα λογισμού κόντρα στο μανιασμένο παράλογο.
Σε κάθε απώλεια ανάσας η σκέψη ουρλιάζει το δικό σου όνομα.
Άραγε θα με σώσει ή θα με πνίξει η αναλλοίωτη επιθυμία μου για’ σένα; Το παραδέχομαι πως με κατέκτησες ψυχή τε και σώματι, όμως με άδειασες, χάνοντας την πίστη σου σ’ εμάς.
Κι όμως να ξέρεις σε αγάπησα.
Με ασυνήθιστα συνηθισμένο τρόπο.
Σε αγάπησα.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
