Ο δρόμος της ζωής και η σημασία να τον βαδίζουμε με ισορροπία
Post Views: 4
Ας φανταστούμε τη ζωή μας ως ένα δρόμο και εμάς ως διαβάτες. Ας παρομοιάσουμε τους συνανθρώπους μας με συνοδοιπόρους. Με κάποιους από τους συνοδοιπόρους μας περπατάμε χέρι – χέρι, με κάποιους άλλους προσπαθούμε να συντονίσουμε το βήμα μας αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα αφού κάποιες φορές δεν τους προλαβαίνουμε ή κάποιες άλλες δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους αργούς ρυθμούς τους και με κάποιους απλά χωρίζουν οι δρόμοι μας. Όπως και να έχει μοιραζόμαστε μαζί τους μια διαδρομή.
Μερικοί από αυτούς μας έδωσαν νερό όταν κατάκοποι κοντοσταθήκαμε στα μισά της διαδρομής να πάρουμε μιαν ανάσα. Άλλοι μας προσπέρασαν αδιάφορα και άλλοι όταν βρεθήκαμε σε αυτή την ευάλωτη θέση μας λήστεψαν και μας πήραν όλα μας τα υπάρχοντα.
Τι κοινό έχουν οι τρεις αυτές κατηγορίες συνοδοιπόρων; Τους δείξαμε εμπιστοσύνη. Θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί τους τη διαδρομή. Σε κάποιους δοθήκαμε ολοκληρωτικά. Με κάποιους υπήρξαμε επιφυλακτικοί και σε ορισμένες περιπτώσεις, κρίνοντας από τις προηγούμενες δυσάρεστες εμπειρίες μας, «κλειδωθήκαμε» στερώντας έτσι από τον εαυτό μας και τους άλλους τη χαρά του μοιράσματος των στιγμών. Ανάλογα σε τι φάση βρισκόμαστε ηλικιακά και εμπειρικά μα και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα μας, συνήθως στο δρόμο της ζωής μας, θα περάσουμε από τα εξής στάδια:
Άγνοια κινδύνου. Όσο υπάρχει τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες πληγών και τραυμάτων. Το θετικό σε αυτό το στάδιο είναι ότι δε φοβόμαστε να ζήσουμε τις στιγμές μας. Όμως πολλές φορές δινόμαστε ολοκληρωτικά δίχως να συνυπολογίσουμε τις συνέπειες. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι ενδεχόμενες ψυχικές απώλειες.
Επιφυλακτικότητα. Δε σχετίζεται με την άγνοια κινδύνου. Προστατεύει ελαφρώς από πληγές και τραύματα μεν, δε σου επιτρέπει να ζεις τα πάντα στο έπακρο δε. Σε κάθε περίπτωση σου προσφέρει προστασία ως ένα βαθμό.
Καχυποψία. Εχθρός της άγνοιας κινδύνου, δε σου επιτρέπει εύκολα να εκτίθεσαι σε κινδύνους. Είναι η επιφυλακτικότητα στο μέγιστο βαθμό. Σε διαφυλάττει από οτιδήποτε είναι ικανό να σε πονέσει με αποτέλεσμα όμως να διώχνει μακριά σου και οτιδήποτε είναι ικανό να σε κάνει να ευτυχίσεις.
Ισορροπία. Αποκτάται καθώς διανύουμε το δρόμο της ζωής μας. Έρχεται -συνήθως- μαζί με την πείρα. Είναι το ευέλικτο «γκρι» ανάμεσα στο απόλυτο «μαύρο» και «άσπρο». Είναι η ικανότητά μας να ζυγίζουμε πιθανότητες, να τιθασεύουμε το συναίσθημα ώστε να μην μας πνίγει χωρίς όμως να το καταδικάζουμε, είναι ο απαραίτητος ελιγμός ώστε να μη διαλυθούμε μα και να μη μείνουμε αποστειρωμένοι.
Θα έλεγε κανείς ότι το τελευταίο στάδιο συνυπάρχει με τη σοφία η οποία και αυτή επέρχεται με το πέρασμα των χρόνων και σύμφωνα με το άθροισμα των εμπειριών μας. Πώς θα μπορέσει κανείς να ισορροπήσει μεταξύ του παρορμητισμού του να δείχνει εύκολα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και στο να διατηρεί επιφυλάξεις προς αυτούς, όπως προαναφέρθηκε, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Σε κάθε περίπτωση για να φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο θα αναγκαστεί να περάσει από τα προηγούμενα στάδια.
Η διαδρομή θα υπάρξει άλλοτε όμορφη και εύκολη και άλλοτε αδιάφορη και δύσκολη. Φύσει κοινωνικό ον ο άνθρωπος θα θελήσει να τη μοιραστεί. Να απολαμβάνει τη θέα με παρέα και να έχει έναν ώμο να κρατηθεί όταν ο δρόμος γίνει κακοτράχαλος. Αυτό είναι το ζητούμενο. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να μάθει να αυτοπροστατεύεται. Να φιλτράρει συμπεριφορές, να είναι επιλεκτικός και να δίνεται ψυχικά εκεί όπου οι πιθανότητες να πληγωθεί ή να προδοθεί είναι λιγότερες.
Τη διαδρομή της ζωής μας θα την κάνουμε μόνο μία φορά. Ας την κάνουμε όσο πιο χαμογελαστοί μπορούμε με συνοδοιπόρους που μας νοιάζονται και μας αγαπούν δίπλα μας.
Εύα Κοτσίκου
Post Views: 4
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
