Παγωμένη Πανσέληνος: Απόψε που’ χει ολόκληρο φεγγάρι…
Τελευταία πανσέληνος του χρόνου απόψε.
Και της δεκαετίας ολάκερης.
Πόσα ανομολόγητα μπορεί να κρύβει μια δεκαετία!!!
Πόσα μυστικά θα πάρει μαζί της!
Πόσες ιστορίες, άλλες με όμορφη κατάληξη, άλλες με άδοξο τέλος, άλλες χωρίς τέλος…
Κοίταξε το φεγγάρι καρδιά μου… και νιώσε με!
Το βλέμμα μου κι εμένα εκεί στραμμένο, κι ας το κοιτάζω από άλλη πλευρά του ορίζοντα.
Γεμάτο το φεγγάρι απόψε.
Με όλο το φως που γέμισες την καρδιά μου, παίρνοντας το μαύρο που τη χρωμάτιζε.
Πόσες νύχτες φώτισε τα όνειρα μας, πόσες ξαγρύπνησε μαζί μας, περιμένοντας την αυγή..
Πόσες φορές άκουσε όσα ήθελα να σου πω, αλλά μπροστά μου δε σ’ είχα…
Το φεγγάρι απόψε συγκεντρώνει αθροιστικά όλο τον πόθο του «μαζί», τον πόνο του «χωριστά», την τρέλα του αμοιβαίου.
Ένα ολόγιομο φεγγάρι εσύ κι εγώ.
Υπάρχουμε ολοκληρωμένοι και γεμάτοι μια φορά στο τόσο.
Συναντιόμαστε κουμπώνοντας ο ένας στη χάση κι ο άλλος στη γέμιση του.
Ό,τι λείπει από μένα συ μπορείς να το γεμίσεις.
Κι εγώ το ίδιο.
Κοίταξε το φεγγάρι καρδιά μου…
Κι εγώ απόψε το κοιτώ και σε βλέπω.
Μαζί κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό…
Μαζί και χωριστά να βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι, να ακούμε τις ίδιες φωνές, να χαϊδεύουμε τις ίδιες μνήμες, να μυρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Μια ψυχή σε δύο σώματα.
Δυο ζωές σε παράλληλες τροχιές, που διασταυρώθηκαν άπαξ για να γίνει αυτό το σταυροδρόμι η αφετηρία, ο σταθμός κι ο προορισμός τους.
Μέχρι τον τελικό προορισμό, πολλά φεγγάρια θα γεμίσουν και θα αδειάσουν πάλι.
Κι εμείς θα τα κοιτάμε και θα ξέρουμε.
Αυτά τα’ ανομολόγητα που ξέρουν μόνο τρεις: εσύ, εγώ και το φεγγάρι!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
