Πόλεμος με νικητές και πεθαμένους

Άνοιξες πόλεμο καρδιά μου, άνισο.

Μένετε να ξεσπάσει η συμφορά.

Πόσο να θρηνήσω ακόμα μαζί σου;

Αισθάνομαι αδύναμη να γιαίνω τις πληγές σου.

Τρέμουν τα χέρια μου.

Πόσο άλλο να παλέψω για να σε σώσω κάθε που ξεχυνόσουν να ζήσεις το όνειρο;

Όνειρο το λέει κι η λέξη. Άπιαστο. Ταξίδι στο άπειρο χωρίς προορισμό. Περπατάς τυφλά κι αν σου  χαμογελάσει η τύχη το ζεις. Ή αν σε γελάσει για άλλη μια φορά θα σε σκοτώσει.

Το έχεις ακολουθήσει πολλές φορές και άλλες τόσες έχεις πεθάνει.

Και ξανά γεννιέσαι.

Και κάθε που έρχεται η άνοιξη ξεπροβάλλει το κορμί σου σαν την κάμπια και με το που ανοίξεις τα φτερά σου και γίνεις πεταλούδα χάνεσαι.

Θαμπώνει η ομορφιά σου, μόνο που πιστεύεις σε λόγια χωρίς να τα ζυγίζεις, ψεύτικα και αφήνεσαι ώσπου να γίνεις κομμάτια.

Ζεις ώσπου να σε πιάσουν στα χέρια τους, για να ξεψυχήσεις μόλις τα ανοίξουν.

Η δύναμη σου έμεινε σε αυτά τα χέρια που σε κρατήσανε. Που νόμιζες ότι ήταν μόνο δικά σου. Και που κρύφτηκες μέσα τους.

Οι άνθρωποι ξεχνούν καρδιά μου και εσύ εξακολουθείς να μην το θυμάσαι αυτό.

Ποτέ δεν βρήκες κάποιον να ξέρει τα βήματα να χορεύει μαζί σου χωρίς να σε τσαλαπατάει.

Ο θόρυβος που κάνεις όταν πέφτεις με πονά.

Πέτα τώρα αν μπορείς.

Γέλα αν είσαι ευτυχισμένη.

Τραγούδησε τον έρωτα να χαρώ κι εγώ μαζί σου.

Δάκρυσες πάλι, ε;

Για αυτό σου λέω να φυλαχτείς.

Για να μην πονάς.

Για να μην ματώνεις.

Ο πόλεμος έχει νικητές και πεθαμένους.

Ηττημένοι δεν υπάρχουν.

Γιατί πεθαίνουν πριν ηττηθούν.

Ιωάννα Δαμηλάτη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *