Αγάπη: γεννήσεως το θαύμα
Τέσσερα ” Σ’ αγαπώ ” ειπωμένα σε χορό επάνω και μελωδίες αισθαντικές. Ένα του, για κάθε δεκαήμερο νηστείας της απουσίας της παρουσίας, της αποχής από οτιδήποτε σαρκικό και αμαρτωλό. Ένα, για κάθε δεκαήμερο προσευχής, για πραγμάτωση της αγνής επιθυμίας για αμοιβαία συμπλήρωση των ψυχών.
Σαράντα ημέρες, γεμάτες όνειρα που καίγονται να πάρουν σάρκα και οστά. Σαν υπερβαίνουσα τελειόμηνη κύηση, που μετράει ανυπόμονα τον ερχομό της γέννησης μιας αγάπης, πυροδοτούμενης απρόσμενα από μοιραίο τόπο και χρόνο. Σαν ύστατη εξομολόγηση απελπισμένου ετοιμοθάνατου που παραμένει ζωντανός, ελπίζοντας να γίνει το θαύμα.
Με ανάσες βαριές, με τρέμουσα φωνή, με ματιές γεμάτες ύμνους σιωπηλούς. Σ’ ένα ταγκό Χριστουγέννων γύρεψα τη λάμψη σου, σε λάτρεψα και σε θαύμασα. Χωρίς παραμύθια στα λόγια, μόνο φως στις στιγμές που φώτισαν καρδιές και βλέμματα. Να, γιατί… ” Σ’ αγαπώ! ”
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
