Περιμένω στη στάση το λεωφορείο, όταν νιώθω ένα σκούντημα. Μια ηλικιωμένη, που κάθεται στο παγκάκι πίσω μου, μου δείχνει την κενή θέση δίπλα της. Αρνούμαι ευγενικά. Κάτι μουρμουρίζει. “Είπατε κάτι;” τη ρωτώ. “Λέω για τις γιορτές, κόρη μου”, μου απαντά, κοιτάζοντάς με, με δυο μάτια ξέθωρα γαλάζια, πράσινα, δεν φαινόταν. Δεν λέω κάτι, μα εκείνη συνεχίζει, μοιάζοντας να μιλά πιο πολύ στον εαυτό της και όχι σε μένα. “Όλες οι μέρες μου φαίνονται ίδιες.
Τι Χριστούγεννα, τι Πρωτοχρονιά! Από τότε που έχασα το παλικάρι μου 28 χρόνων, εδώ και 12 χρόνια, σταμάτησα να αισθάνομαι. Από τη στενοχώρια του, έφυγε κι ο άντρας μου, λίγο αργότερα, κι έχω μείνει μόνη σε τέσσερις τοίχους.” Ταράχτηκα. “Δεν έχετε κάποιον άλλο δικό σας; Κάποιον συγγενή;” ρώτησα. “Και τι μ’ αυτό;” απάντησε. “Ο καθένας κορίτσι μου είναι στο σπίτι του. Αν χάσεις το παιδί σου, δεν αναπληρώνεται με τίποτα αυτό το κενό.” Δεν ήξερα τι να της πω. Ευτυχώς ερχόταν το λεωφορείο και την ενημέρωσα σχετικά. “Δεν περιμένω κανένα λεωφορείο”, μου λέει. “Έτσι βγήκα λίγο να δω κόσμο, να ξεχαστώ. Με πλακώνει το σπίτι.”
Έμεινα άναυδη. Της ευχήθηκα με φωνή που έτρεμε “καλή χρονιά” κι ανέβηκα στο λεωφορείο με την ψυχή μου βαριά. Πόση μοναξιά, Θεέ μου, σκέφτηκα. Την ώρα που οι περισσότεροι χαιρόμαστε και γελάμε και διασκεδάζουμε, κάποιοι αναπολούν τους αγαπημένους τους, που δεν βρίσκονται κοντά τους, με θλίψη. Πόσο τελικά πολύτιμες είναι οι στιγμές με πρόσωπα δικά μας, αγαπημένα, και πόσο τυχεροί θα πρέπει να νιώθουμε, που μπορούμε και τις ζούμε. Ας μην είμαστε, λοιπόν, φειδωλοί στις αγκαλιές, τα “σ’ αγαπώ”.
Ας χαιρόμαστε όσο γίνεται πιο πολύ μαζί τους, ας δείχνουμε την αγάπη μας, καθημερινά κι όχι μόνο στις γιορτές. Η ζωή είναι λίγη και οι άνθρωποι μικροί μπροστά στο μυστήριό της. Ας την έχουμε γεμάτη από αγαπημένα πρόσωπα!
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
