Χαμογελώ και μόνο που υπάρχεις
Post Views: 3
Προχτές ήταν Πρωτοχρονιά.
Άλλος ένας χρόνος έφυγε κι έδωσε τη θέση του σε έναν καινούριο.
Άλλος ένας χρόνος πρόσθεσε ρυτίδες στο δέρμα μου, κύρτωσε περισσότερο το κορμί μου, φόρτωσε κι άλλες μνήμες και προβληματισμούς στο μυαλό μου, με ανάγκασε να ράψω κι άλλα μπαλώματα στην καρδιά μου.
Άλλος ένας χρόνος ολοκλήρωσε το πέρασμα του πάνω στο κακοτράχαλο γεφύρι της ζωής μου, μα τη λησμονιά δεν την έφερε…
Άλλη μια Πρωτοχρονιά με βρήκε να κοιτώ εκστασιασμένη τα πυροτεχνήματα και να απευθύνω, μισοχαμογελώντας, στο σκοτεινό ουρανό βουβές ευχές.
Ευχές να βρεθείς με κάποιο τρόπο κι αφορμή και πάλι στη ζωή μου.
Όχι όμως σαν όνειρο, όχι σαν ιδέα ή σαν φάντασμα, όχι σαν πλάνη και προσμονή.
Αλλά ως πραγματικότητα.
Κάπου υπάρχεις κι ανασαίνεις, όπως όλοι.
Κάπου χαμογελάς, άλλοτε αυθόρμητα κι αληθινά κι άλλοτε υποκριτικά, όπως όλοι.
Κάπου πικραίνεσαι ή νευριάζεις, όπως όλοι.
Κι εγώ δεν ξέρω τίποτα…
Ούτε μπορώ να κάνω τίποτα.
Κι αυτή η ανημπόρια με λυπεί και με θυμώνει!
Γιατί εσύ για μένα δεν είσαι όπως όλοι…
Είσαι το λουλούδι που θέριεψα μέσα μου, το δικό μου λουλούδι, που κι αν ήσουν ένα χαμομήλι του σωρού ή ένα αδιάφορο αγριολούλουδο, δεν έχει σημασία.
Για μένα έγινες το τριαντάφυλλο μου, που όπως το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα, είναι το μονάκριβο και το πολύτιμο μου!
Και δε με νοιάζει αν φυσήξει βοριάς και σαρώσει όλα τα λουλούδια του βουνού και του κάμπου, παρά μόνο σκιάζομαι μην και αγγίξει εσένα, μην και στερήσει την ευωδιά σου από τη μυρωδιά του κόσμου, μην και στραγγίξει το κόκκινο από τα πέταλα σου και γενεί μαυρόασπρη η πλάση!
Ξέρεις, είναι παράξενο…
Κάποιες φορές χαμογελώ και μόνο που ξέρω ότι υπάρχεις.
Κι αφού υπάρχεις, λέω, μπορώ να σε συλλογιέμαι ακόμη, μπορώ να σε αγαπώ ακόμη, μπορώ να μιλώ για σένα ακόμη, μπορώ να ελπίζω και να περιμένω ακόμη.
Μπορώ να παίρνω αφορμές από τα τερτίπια και τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, που μαίνονται ακατάπαυστα γύρω μου, και να αναταξινομώ και να επανερμηνεύω τις μνήμες, κι όπως εγώ λαχταρώ να τις ταιριάζω, ώστε να μου δίνω το δικαίωμα να περιμένω.
Να σε περιμένω…
Ναι, σε περιμένω καλέ μου.
Αλλά μην αργείς άλλο. Είναι τόσο σύντομη η ζωή, σαν ποταμάκι ρέει και ξεμακραίνει.
Κι ενώ στην επιφάνεια ασάλευτο κι ατάραχο φαντάζει το νερό, κάτω του σκάβει ακούραστα τη γης κι ως άλλος γλύπτης έμπειρος, σμιλεύει ακόμα και τις πέτρες ζηλευτά.
Τόση είναι η ορμή και η δύναμη του!
Φέτος, που λες, κέρδισα το φλουρί!
Λένε πως θα είναι η χρονιά μου.
Λέω πως θα έρθεις.
Μην ξεχαστείς όμως ψυχή μου.
Έχω κλειδώσει την καρδιά μου στ’ όνομά σου και περιμένει να ανασάνει τη ζωή.
Μην ξεχαστείς…
Σε περιμένω.
Κατερίνα Πανταλέων
Post Views: 3
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
